« و حالا اینکه می خواستم عرض بکنم این است که شما خیال نکنید که اگر یکوقت ما‏‎ ‎‏نرسیدیم به مقصد، گفته بشود که خوب چه شد؟ خونها ریخت و از بین رفت و چه شد؟‏‎ ‎‏اولاً شده است خیلی چیزها. … و ثانیاً‏‎ ‎‏چه شد؟ یک تکلیف را ادا کردیم. این همان است که «خوارج» ممکن بود به حضرت‏‎ ‎‏امیر بگویند خوب چه شد؟ شما هجده ماه جنگ کردید[با معاويه] چه شد؟ «چه شد» یعنی چه؟‏‎ ‎‏خوب تکلیف ماست.

ما حالا نماز داریم می خوانیم، یک کسی بگوید خوب شما‏‎ ‎‏بیست ـ سی سال نماز خواندید چه شد؟! خوب من بیست سال نماز، اطاعت خدا کردم.‏‎ ‎‏«چه شد» کدام است؟! من اطاعت خدا را کردم…

«چه شد»‏  ‏مال این است که یک مسئله ای باشد که تکلیف شرعی نباشد و یک مسئلۀ خودمانی‏‎ ‎‏باشد، آدم بخواهد روی مقصد ‏‏[‏‏شخصی‏‏]‏‏ یک کاری بکند، وقتی نشد می گوییم چه شد؛‏‎

 ‎‏اما وقتی که جلوگیری از یک بنگاه ظلمی، یک بنگاهی که می خواهد اصلاً اساس اسلام‏‎ ‎‏را از بین ببرد، اساس روحانیت را از بین ببرد، اساس ملیت را از بین ببرد، مصالح مردم و‏‎ ‎‏مسلمین را به خطر انداخته است و از بین برده است، تکلیف مسلمین این است که قیام‏‎ ‎‏کنند و این را بَرش گردانند از این حرفهایی که می زند؛ یعنی این را بیرونش کنند از این‏‎ ‎‏مملکت. و اگر دست هم رسید بگیرندش و محاکمه اش کنند و پولهای مردم را که برده از‏‎ ‎‏او بگیرند؛ اگر هم ندارد و ‏‏[‏‏ضایع‏‏]‏‏ کرده است، هر ظلمی را که کرده او را مجازاتش بکنند.‏‎ ‎‏این یک چیزی است که لازم است بر ما. بر مسلمین است که این کار را بکنند. منتها‏‎ ‎‏توانستیم این کار را انجام بدهیم که الحمدلله ؛ هم تکلیفمان را ادا کردیم هم به مقصد‏‎ ‎‏رسیدیم. نتوانستیم عمل بکنیم به تکلیفمان عمل کردیم؛ نماز خواندیم.

حالا «چه شد»‏‎ ‎‏یعنی چه؟ خوب نماز خواندم، مبارزه و معارضه ای با ظلم کردیم، .. رسیدیم به مقصدْ الحمدلله ،‏‎ ‎‏نرسیدیم به مقصدْ تکلیفمان را ادا کردیم. هیچ باکی از این مطلب نداریم و ان شاءالله ‏‎ ‎‏می رسیم؛ ان شاءالله .‏

گزينش شده از صحيفه امام خميني ره/ ج5/ صص 24 و 25