جمعی تقریبا سی نفره متشکل از طلبه های فارغ التحصیل و مشغول به تحصیل و تعدادی از مسئولین محترم مدرسه و مدیر مدرسه قبلی.  دور هم جمع شده بودیم و در مورد نحوه تبلیغ و مهارت ها و لزومات و مشکلات گفتمانی داشتیم و بیشتر بحثمان در مورد خانواده و استحکام و … بود.  علاوه بر ما  یکی دو گروه چند نفره هم نزدیک ما نشسته بودند و به حرف های ما  گوش می دادند اگر چه جزء گروه  و طلاب نبودند.  آخر جلسه بود که یکی از مسئولین مربوطه به طلاب مشغول به تحصیل در مورد بیمه عمر و هزینه آن و مراجعه به سایت و … توضیحاتی دادند.  یکی از طلاب هزینه را همان جا پرداخت کرد . مسئول توضیحات را کامل کرد و گفت این بیمه بیمه عمر معمول نیست که وقتی سی سال حق بیمه را پرداخت کردید بعد از آن حقوق بازنشستگی به شما تعلق گیرد .اگر این زمان گذشت و خدای ناکرده مردید هزینه کفن و دفن شما به خانواده تان پرداخت می شود. یکی از حضار به طلبه  پرداخت کننده هزینه بیمه  گفت این هم شد بیمه  برو هزینه ات را پس بگیر. واقعا که ! وقتی که مردی تو که نیستی می شود مال همسرت. حرفش بوی خدا نمی داد. از حرفش  تعجب کردم  با خودم گفتم  این چه حرفیست ؛  آخرش ما نفهمیدیم این ملت به کدام صراط مستقیمند. حرف از دیه که می شود جنجال به پا می کنند که چرا اسلام ما را آدم حساب نکرده آخر آنجا هم که وقتی زن مرد دیه مال مرد است کم و زیادش به حال  زن مرده چه سودی دارد. و دیه مرد هم مال زن ، بیشتر باشد به نفع زن  زنده است . ارث را هم که از زن کمتر است  و همه اش مال خودش و از مرد هم که  بیشتر باید خرج خانواده شود و زن پایه اصلی  خانواده. در همین افکار بودم دیدم بد موقع  هم نبود. از صبح جلسه نتیجه ای بهتر از این نداشت. حالا می شود لمس کرد مشکلات خانواده ها و به تبع جامعه از کجا آب می خورد.  دل ها یکی نیست. من و تو هاست که عمر خانواده را کوتاه کرده است. وقتی تشکیل زندگی بر پایه من و تو شد و پای نقطه مشترکی به اسم خدا و رضایش در کار نبود همه اش می شود جدایی و تفاوت. کدام دو انسان در روی زمین مشتر کند جز دو انسانی که رسیدن به هدف مشترکی مد نظرشان باشد.  وقتی در هر زندگی و گروهی  هدف،  خود و رفاه و منفعت خود باشد تعریف  تفاهم و اشتراک و محبتی مشترک ، محال است. چون همه انسان ها منحصر به فرد و متفاوتند.زندگی منهای خدا یعنی جدایی. زندگی ات را با هدف رسیدن به رضای خدا بیمه عمر کن!