*خلاصه محصول بیست‌ودو بهمن روز جمهورى اسلامى، روز دوازدهم فروردین بود.
*این اولین نمونه‌اى است که مردم دنیا دارند مى‌بینند جمهوری هاى دیگرى که اعلان مى‌شود جمهوری هاى سوسیالیستى، جمهوری هاى به سبک دموکراسى غربى به انواع واقسامش هیچ کدام چیز جدیدى نیست اصل جمهورى هم چیز جدیدى نبود اما آن جمهورى‌اى که مبانى و ارزش هاى اساسى‌اش و قواعد اصلیش از اسلام گرفته شده این یک چیز بى‌نظیرى است.
*یک خصوصیت دیگر هم در روز جمهورى اسلامى ما هست و آن این‌که آن روز عید فقط ما مردم ایران نیست، بلکه عید همه‌ى کسانى مى‌تواند باشد که مسلمانند، یعنى نزدیک به یک میلیارد جمعیت.
*عرض كرده‌ايم كه نظام جمهورى اسلامى، نظامى نيست كه ممكن باشد مجموعه‌يى از علماى دين از آن جدا باشند؛ آن هم مجموعه‌ى عظيم حوزه‌ى علميه‌ى قم كه خود پديد آورنده‌ى اين انقلاب و زمينه‌ساز پيروزى آن و پشتيبان و پشتوانه‌ى معنوى آن در طول سال هاى گذشته بوده است و ان‌شاءاللَّه همواره خواهد بود.
*اين نظام و اين دولت بايد بتواند يك الگو درست كند، تا فعل او، قول او را تأييد كند؛ بايد بتواند در اين كشور اسلام را تحقق ببخشد، تا نهضت اسلامى، صادق شناخته شود؛ بايد شعارها را به واقعيت بدل كند، تا آن شعارها، دل شعاردهندگانِ ساير كشورها را گرم كند. پس، مسائل كشور ايران تقدم و اولويت دارد؛ اما بلاشك در هدف هاى اصلى حركت اسلامى و نظام اسلامى، مسائل مسلمين مطرح است. اگر در گوشه‌يى از جهان، جمعى از مسلمين حركتى مى‌كنند، تصميمى مى‌گيرند، سودى مى‌برند، يا زيانى مى‌بينند، ملت ايران و انقلاب و نظام ما نمى‌تواند موضع منفى و بى‌تفاوت بگيرد. لذا از روز اول كه انقلاب ما به يك دولت و يك نظام تبديل شد، اين نظام در زبان امام و معلم و معمارش، و در زبان مسؤولان و گويندگانش، همواره مسائل ملتهاى مسلمان را مطرح و به آن اعتنا كرده است.
آن روزى كه اين نهضت شروع شد، وضع اسلام و دين و ديندارى در داخل همين كشور هم اين نبود كه شما امروز مشاهده مى‌كنيد؛ دين، غريب و مظلوم و منزوى بود؛ از دين برائت مى‌جستند؛ حتّى ديندارها از ديندارى خجالت مى‌كشيدند! وضع فرهنگ غيردينى - بلكه ضد دينى - به جايى رسيده بود كه بزرگترين تعريف دينى از يك جوان اين بود كه بگويند فلان جوان نمازخوان است! همه چيز به سمت دورى از اسلام و دورى از خدا بود. در و ديوار اين كشور را به گناه آلوده كرده بودند. بعضى از ظواهر محفوظ بود؛ اما از بواطن دين، از روح دين، از حركت عمومى به سمت هدفهاى دين خبرى نبود؛ و اين در ايران بود كه مردمش يكى از متدين‌ترين مردمان مسلمان در كشورهاى گوناگون بودند. در بعضى كشورهاى ديگر اسلامى، وضع مثل اين‌جا بود؛ در بعضى جاها هم وضع بدتر بود. سران كشورهاى اسلامى يادشان نمى‌آمد كه مسلمانند! در مجامع سياسى و رسمىِ اسلامى، چيزى كه مطلقاً به ياد كسى نمى‌آمد، اين بود كه يك حركت و يك تظاهر اسلامى انجام بگيرد، يا از يك تظاهر ضد اسلامى جلوگيرى بشود؛ اصلاً چيزى به عنوان اسلام مطرح نبود!

امروز كار به جايى رسيده است كه دشمنان اسلام و دين - منظور، دشمنان فردى و شخصى و اعتقادى نيست؛ دشمنان سياسى است؛ آنهايى كه ديندارى مردم را سدى در مقابل اطماع و هوسها و شهوات خود مى‌بينند - از گسترش دين در سطح عالم، به عنوان يك پديده‌ى خطرناك ياد مى‌كنند! ما بايد به اين واقعيت خيلى توجه كنيم؛ اين كارِ كيست؟ اين كارِ شماست؛ اين كارِ جهاد عظيمى است كه ملت ما انجام داد.

نکاتی از سخنان مقام معظم رهبری که از
http://www.khabaronline.ir(نکات 1 و 2 و 3 و 4)
سخنرانى در اجتماع طلاب و فضلاى حوزه‌ى علميه‌ى قم ۳۷۰/۱۲/۰۱برگرفته از سایت http://www.leader.ir (بقیه نکات) و به سلیقه مدیر همین وبلاگ انتخاب شده و ترتیب و اولویت خاصی مد نظر نبوده است.