بسیاری از افراد، عشق را دوست داشتن می دانند، اما در واقع، این دو از هم جدا هستند.

1-عشق دوست داشتن دائمی است، ولی دوست داشتن، محدوده زمانی دارد. پس کسی که ماه رمضان و شب قدر خدا خدا می کند و بعد از ماه رمضان گناه می کند، عاشق خدا نیست، بلکه فقط خدا را دوست دارد.

2- عشق خیانت ندارد، ولی دوست داشتن خیانت دارد؛ مثل خیلی وقت ها که خدا را دوست داریم، ولی با گناه کردن به او خیانت می کنیم.

3- عشق تنوع گرایی ندارد، اما دوست داشتن تنوع گرایی دارد.

4-عشق زمان و مکان و فاصله نمی شناسد، ولی دوست داشتن با ایجاد فاصله ها از بین می رود.

یار نزدیک تر از من به من است                وین عجب بین که من از او دورم

5- عشق محبتی است که در دو طرف با هم تعالی پیدا می کند، ولی در دوست داشتن می تواند یک طرفه باشد.

اگر مجنون دل شوریده ای داشت        دل لیلی از او شوریده تر بی

6- در عشق، دل بستگی وجود دارد که سرچشمه آن شناخت است، ولی در دوست داشتن وابستگی وجود دارد که سرچشمه آن عادت است.