برو ای بغض میازارم بیش، از تو بیزارم و از کرده خویش

من کجا ،این همه اندوه کجا؟ ،غم سنگین چنان کوه کجا ؟

من پرستوی بهاران بودم ،عالمی روح و دل و جان بودم

تا تو ای بغض به دل جا کردی ،سینه را خانه ی غم ها کردی

سوختی بال و پر و جانم را ، آرزوهای فراوانم را

چقدر سخته یه روزی از یک جمله حرف کسی برنجی که ازشون توقع نداشتی
مخصوصا اگر جزء استادهای قابلت باشن
اون موقع یه سال می گذره ولی هنوز برات تلخه
نه خود حرف، هضمش!
شاید چون با حرفش هر چند ظاهرا ربطی نداره اما دیگه
احساس می کنی (نه واقعا این گونه باشه)
خدات به جای بی نهایت مهربان ،  فقط مهربانه! و این یعنی کابوس!
کاش ی روزی استاد گذرا از این وب رد بشن و
با یک جمله  توضیح یا توجیه یه دنیا حرف هضم نشده  را در ذهن من تغییر بدن
و با این لطفشون همه چی به من برگردونن!
یعنی همراه کردن حس قشنگ خدای بی نهایت مهربانم با عقل،
چون خدایی که با عقل باور کنی اما به قلبت حکومت نکنه زیبا نیست

سروران من خیلی مواظب باشیم گاهی یک جمله حرف سرنوشت اشخاص را تغییر می دهد مخصوصا از کسانی که توقع و انتظارنیست . نگوییم فقط گفتم… خدا پسند صحبت کنیم و سنجیده. خدا پسند!