مَشْغُولَةً عَنِ الدُّنْیا بِحَمْدِک وَثَناَّئِک

[خداوندا چنان کن که ] به جای اشتغال به دنیا، به ستایش و ثنایت سرگرم باشم.

* تمامی امر و نهی ها نسبت به دنیا برای آن است که در برخورد با دنیا و شوون آن، برخوردی الهی داشته و  از توجه به نشانه خداوند بودنشان، غفلت نورزیم تا مبتلا به عذاب ابدی نشویم.

*قرآن کسانی را که با دنیا با توجه به آیه بودن آن ارتباط دارند «اولو الالباب» و «صاحبان مغزها» معرفی نموده و ایشان را در زندگانی دنیا، اهل تدبر در آیات الهی، تذکر، هدایت و عبرت معرفی کرده است.

*حقیقت حمد، ستودن و گفتن نیکی کسی نسبت به کار زیبا یا صفت زیبای اوست.

* مراتب ستایش خداوند از آیات و روایات:
** ستایش زبانی (برای اطلاع از آن مراجعه به کتب مفاتیح الجنان و دعای اول صحیفه سجادیه  خالی از لطف نیست)
**ستایش عملی (حقیقت آن نسبت به انسان اینگونه است که هر چه از عنایت های الهی که به او شده، چه نسبت به وجود خودش و چه امور بیرون از او در مسیر بندگی حق تعالی قرار گیرد)
**ستایش قلبی (توجه به حقیقت حمد/ برای رسیدن به آن پیمودن دو مرحله قبل به ویژه ستایش عملی لازم است تا اعمال و رفتار از اعمال دنیایی بودن خارج و نورانیت قلبی حاصل شود و آن توجه تحقق یابد. )

شرح زیارت امین الله/ استاد شیخ محمود تحریری/ نكات صص 337 تا 350