الهی!

آن که را دلِ بازی دادی، دهن بسته است

این سخن پرداز، دل بسته است!

الهی نامه آیت الله حسن زاده آملی/ ص 40

جُحی در کودکی، چند روز شاگرد خیاطی بود.

روزی استادش کاسه عسلی به مغازه برد. خواست که برای کاری برود.

او را گفت: دراین کاسه زهر است، زنهارتا  نخوری که هلاک شوی.

گفت: من  با آن چه کار دارم.

چون استاد برفت،

جحی وصله جامه به صراف داد و تکه نانی اضافی گرفت و با آن تمام عسل را بخورد.

استاد باز آمد. وصله می طلبید ، جحی گفت: مرا مزن تا راست بگویم.

در حالی که من غافل شدم دزد وصله را بر ربود. من ترسیدم که بیایی و مرا بزنی.

گفتم زهر بخورم تا تو بیایی من مرده باشم.

آن زهر که در کاسه بود تمام خوردم و هنوز زنده ام؛ باقی تو دانی.

گزیده طنز عبید زاکانی/به اهتمام  ابوالفضل زرویی نصرآباد/ ص 13

آیا برای خَرق حُجُب (از بین بردن پرده ها و موانع بین انسان و خدا)

بیل و کلنگ لازم است؟؟!!

مثلا بهترین راه آن، در نماز است؛ آیا در حال نماز لازم است بیل و کلنگ حمل کنیم و با حجاب ها مبارزه کنیم؟!

جرعه وصال(چکیده ای از اندیشه های آیت الله بهجت)/ ص 95

لقمان به پسرش گفت:

ای پسرم! بدان همانا من چهارصد پیامبر را خدمت نمودم و از سخنانشان  چهار سخن را فرا گرفتم:

در هنگام نماز ، پس از دلت پاسداری نما( در نماز حضور قلب داشته باش).

در هنگام خوردن غذا، پس گلوی خود را حفظ نما (پر خوری مکن، غذای حرام مخور)

و در خانه مردم چشمت را (از گناه و ..) محافظت نما.

و آنگاه که در میان مردم هستی، زبانت را (از دروغ و غیبت و …) نگهدار

قصه ها و حکمت های لقمان/ علامه مجلسی/ ص 67

ای شکوه کهکشان ها پیش چشمانت حقیر
روح خنجر خورده ام رااز شب مطلق بگیر
رشک مرغان رها در باد شد پرواز من
تا شدم در تار و پودخلعت عشقت اسیر
طرح لبخند غیورت مثل باران مهربان
جنگل سبز حضورت مثل دریا دلپذیر
من همان باز بلند اوازه تاریخی ام
از نشستن روی بازوی نجیبت ناگزیر
کوچه کوچه هفت شهر عاشقی را گشته ام
مثل تو پیدا نکردم ای شگفت بی نظیر
ای کریم اسمانی با نگاه روشنت
سکه مهتاب را دادی به شبهای فقیر

شاعری در مشعر/ گزیده اشعار سید حسن حسینی / ص 14

الهی

از سرّ دلنشینت لب دوختم و

از شرّ آتشینم سوختم.

الهی نامه حسن زاده آملی/ ص 67