از آشنایی ما چیزی کمتر از دو سال می گذرد اما برخی مواقع ضمن انکار،  کاملا حس می کنم که با تفاوت های بسیار آشکار، چقدر به هم نزدیک و شاید وابسته شده ایم. از زمانی که گاهی جایگزین حضورش در محل کارش می شوم، این ارتباط قوی تر به نظر می رسد. گاهی هم بدون درخواست، سری به او می زنم شاید تنها نبودن برایش بهتر باشد هر چند نمی توانم تنهایی اش را درک کنم.

گاهی هم می نشینم کنار دلش و به رازهای نگفته اش گوش می دهم. ضمن وقار وعزت نفس و … از گفتن حرف های دلش برایم ابایی ندارد.  امروز روز مبارکی بود اما سکوتش رنگ دیگری داشت. رنگی که آبی امروز را ارغوانی کرد.  به عادت نه گفتن هایم آشنا بود، سفارش می کرد کمی واقع بینانه تر به همه چیز نگاه کنم.

می گفت من خوب می فهمم، تصمیم درست یعنی چه و گذر زمان برای یک دختر در جامعه ما، چه معنایی دارد. خوب می فهمم که وقتی می گویی یا تصمیم درست یا مجرد زیستی چه منطقی است. انکار نمی کنم شناخت تو از خودت در حدی است که تشخیص هم کفو نبودن، ضمن ظواهر موافق  و اصرار بقیه چه رنجشی است. درک نشدن  و ناهمگنی در نوع نگاه به زندگی، چه برزخی است. طعنه و کنایه شنیدن برای حفظ عقایدت چه جهادی است. تغییر اعتبار و دیدگاه جامعه، چه غمی است. دیدن نگرانی خانواده و والدین چه آینه دقی است. به گورستان پیوستن اهدافی که دنبالش بودی چه کوچه بن بستی است اما نمی دانی چه دوزخی است رفتارهایی که احتیاط می کند که برای تو سوء تفاهم ایجاد نشود چون مجردی!!! 

همه واقعیت ها را گفت اما نمی دانم چرا نگفت: خیلی ها وظایفشان را فراموش کردند. خیلی ها فقط توجیه کردند. خیلی ها فقط مقصر یابی کردند. خیلی ها سرزنش کردند. خیلی ها به جای مرحم نمک بودند. چرا نگفت شیعه ها، در برخورد با این حقیقت ها، یعنی خدا را فراموش کردند؟!!!

نوشته شده توسط: صداقت/ 13 شهریور 1395