ای خدا
نعمت های پی در پی تو مرا از انجام وظیفه شکرگزاری غافل کرد…
و مرحمت های متوالی ات مرا از نشر و بیان نیکوئی ها یت ناتوان!
… ای خدا شکر من در مقابل نعمت های تو بسیار ناچیز و
حمد و ثنای من در قبال اکرام و عنایتت بسی ناقابل است
و نعمت انوار ایمان مرا بیاراسته و به زیورهای مجلل بیاراسته و
لطائف جود و کرمت تاج عزت بر سرم نهاده
و احسان هایت رشته علاقه ای و طوق های شرافتی بر گردنم افکنده که دیگر گشوده نگردد
آن قدر نعمت های تو زیاد است که زبانم از شمارش ناتوان
و به حدی بسیار است که فهمم از ادراکش قاصر است تا چه رسد که همه را بتواند اندازه یافت
پس من چگونه توانم شکر آن نعم را به جای آورم و حال آنکه
شکر تو گفتن شکری بر آن لازم  است
پس من هر چه حمد و شکرت گویم بر آن تو را نیز حمد و شکری دیگر باید گفت ….
ای خدا…
پس نعمت های بی حدت را بر ما به اتمام رسان و
ناگواری های انتقامت را دفع گردان
و به ما در دو عالم بالاتر و بزرگتر حظ و کرامت را کرامت فرما ….
به رحمتت ای مهربانترین مهربانان

مفاتیح الجنان/ دعای خمس عشره/ دعای ششم با تلخیص