مي فرمود:

اوج دليري آن است كه كسي خشمگين شود، به اوج عصبانيت برسد، چهره اش سرخ گردد، موهايش بلرزد، [اما] بر خشم خود چيره شود.

خشم از شيطان است و شيطان از آتش پديد آمده است؛ همانا آتش را به آب مي توان  خاموش كرد؛ هنگامي كه يكي از شما خشمگين شود، وضو گيرد.

به ديگران توصيه مي كرد: وقتي خشمگين شدي، خاموش شو.

بدانيد كه بهترين مردم كسي است كه دير به خشم آيد و آسان خوشنود شود؛ بدترين انسان ها كسي است كه زود به خشم آيد و دير خوشنود شود؛ اگر مردي دير به خشم آيد و دير خوشنود شود، يا زود به خشم آيد و زود خوشنود شود، آن هم چيزي است!

از محبوب ترين راه هاي [نزديكي به] خداوند والا، دو جرعه است: جرعه خشمي كه با بردباري آن را فرو خوري و ديگري جرعه ناگواري كه با شكيبايي آن را باز گرداني.

اي علي! كسي كه خشم خويش فرو برد - در حالي كه مي تواند آن را اعمال كند- در پي آن آفريدگار امنيتي بدو خواهد بخشيد و ايماني كه طعم آن را حس كند…

جز براي آفريدگار خشمگين نمي شد و چيزي نيروي ايستادگي در برابر خشم وي نداشت.

دور ترين مردمان از خشم بود و از همه مردمان راضي مي شد.

همنام گل هاي بهاري (نگاهي نو به شخصيت و زندگي پيامبر گرامي صلي الله عليه و آله و سلم)/حسين سيدي/ ص 58