ابالفضل یکی از کنیه های حضرت عباس سلام الله علیه است.

در فرهنگ عرب برای اشخاص سه نوع نامگذاری وجود دارد

1- اسم= همان نام ویژه ای است که به طور مشخص به شخص می نهند مانند «محمد» برای پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم

2- لقب= نامی که دلالت بر یکی از صفات و ویژگی های شخص دارد مانند «رسول الله» برای پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم

3- کنیه= کنایه از صفت ؛ یعنی آوردن واژه «اب» بر سر اسم و یا صفت که به دو صورت و یا دو مقصد آورده می شود

صورت اول: نام یکی از فرزندان آن شخص  ؛  صورت دوم: نشانه های یک صفت ویژه را در کسی می یابند و برای نمایان کردن آن صفت ، آن را به صورت کنیه می آورند.

ابا الفضل نیز که کنیه حضرت عباس سلام الله علیه است

در حقیقت کنایه از وجود سرچشمه «فضل» در آن حضرت است.

و در حقیقت این کنیه از فضائل ذاتی آن حضرت سرچشمه گرفته است.

جمیع فضایل و اخلاق حسنه به نحو اتم و اکمل در وجود آن سرورومهتر عالم مجتمع بود.

مهم ترین فضلی که در وجود نورانی حضرت عباس نمود داشت و جلوه گری می کرد

معرفت الله بود.

کتاب سقای معرفت/ باقر فخار/ خلاصه صص 151-149