از صدای شنیدن گوشی ترسیدم. مثل همیشه تمام تمرکزم فقط به متن کتاب بود. برای دسترسی به گوشی همراه چند قدم از جایی که نشسته بودم فاصله گرفتم. وقتی به صفحه گوشی نگاه کردم خدا را شکر ایرانسل نبود. شماره را نمی شناختم. متن پیام یک سوال بود همراه یک فامیل نا آشنا. کمی فکر کردم. شناختم. در پاسخ نوشتم: چیزی حدود نیم ساعت . بعد از ارسال ، دقت به جواب باعث شد رفت و آمد روز امتحان شفاهی ترم قبل را مرور کنم - ساعت یازده از خانه خارج شدم. ساعت دوازده سوار اتوبوس. ساعت سه مدرسه مربوطه ، حدود نیم ساعت امتحان و ساعت 8 شب منزل - واقعا نیم ساعت زمان برد؟ ارزش داشت؟ 10 ساعت دست کشیدن از هرخواسته ، یک روز خستگی بعد از آن ، هزینه های مالی ، هزینه دو روز عمر برای مطالعه و حضور در امتحان، شنیدن حرف های تضعیف کننده و شکننده از دوستان برای تحصیل بی حاصل ، همه برای 4 نمره؟! عاقل باش. انگیزه ای برای بازگشت کنار کتاب و ادامه مطالعه نداشتم. با همان حالت حیرت نگاهی به اطراف کردم. شواهد نشان می داد بعد از گذشت حدود یک سال هنوز عقیده دارم ارزش دا شته است. و راهی که می روم اشتباه نیست. برای رفع تهمت جهل از تلاشم،  بعد از  حضور و غیاب اهدافم  سری هم به باورهایم زدم . به اندازه ای که مقاومت داشتم عاری از خطا نبود.  بسیاری ازما در زندگی برای رسیدن به بعضی لحظه ها قیمت های گزافی پرداخت کرده ایم. کاش از این تمرین ها می آموختیم  هر چند لازمه دستیابی به بعضی از هدف ها چشم پوشی از بسیاری از خواسته ها است و تا رسیدن به نتیجه تلاش می طلبد و صبر اما  قبل ازحرکت از خود سوال کردیم:  ارزش دارد؟ کاش  هدف ها ی پوچ و بی اساس زیبا نما  در زندگی ها، جای خود را به لحظه های بی نهایت  می داد .چیزی شبیه  تلاش برای پاک زیستن در لحظه لحظه عمر با نتیجه ای به  زیبایی رسیدن به رضایت خدا در هر دو جهان.  یعنی می آید روزی که تا این حد عاقل شده باشم ؟!!