دیر رسیدیم. امکانش بود که بی بهره نمانیم. مشکلی هم از نظر ندانستن روش  وجود نداشت. اما مگر دل راضی می شد. عادت سال های کودکی بود.  رفت و آمد درد سر ساز  فاصله 12 کیلومتری بین محل تحصیل و منزل هم گاهی خوبی های خودش را دارد. بیشتر روزهای هفته تاکسی هست مسافر نیست. یکی دو روز هم مثل امروز مسافر هست تاکسی نیست. با شنیدن صدای اذان، توفیق اجباری حاصل شد که  به جای نشستن در ایستگاه ، به  اتاقک مسجد نام نزدیک ایستگاه  رفته و در  نماز جماعت چند نفره غریبی  شرکت کنیم.  در کودکی از دیدن هیچ صحنه ای به اندازه حرکات  و اذکار هماهنگ افراد مختلف،  در نماز جماعت لذت نمی بردم. می نشستم . ساکت و آرام و بی بهانه تماشا می کردم . امروز هم به یاد آن روزها خود را از  ثواب نماز جماعت محروم کردم و رکعت آخر نماز ظهر را فقط تماشا. بعد از اتمام  نمازایستادم برای شروع نماز فرادی که از دیدن  رفتار یکی ازحضار حیرت زده شدم. اذیت کلامی و جدال  و … که جای من است و… آرام هم نمی شد و چه حرف های زشت و بی ادبی و …. در همین حال  صدای دعای فرج  از بلند گو شنیده می شد و همان شخص دعا را تکرار می کرد و طلب رفع مشکل و نفهمی مردم و …. حس تنفری به من منتقل شد که بی اختیار نشستم.  با من نبود. نفع و ضرری هم به حال من نداشت اما تناقض رفتارش و نشستن او در همان صف نمازی که نشسته بودم  قلبم را می فشرد.هر چند به صبوری شناخته می شوم ولی  می خواستم زبان باز کنم وچیزی بگویم.  دلم می خواست با گریه و تمنا از تنفر از او بخواهم  مسجد را ترک کند. ازقیام برای نماز جماعت  عصر به جای لذت فقط رنجیدم.  از دلم پرسیدم چرا دلگیری؟ مگر تناقض رفتار فقط مختص او بود؟ تو با اندیشه و تلاش برای ترک  گناه  دعای فرج می خوانی؟ با مرور بعضی رفتارهای  امروز هم از فراوانی مصداق های بدتر از رفتار او از خودم شرمنده شدم.  حالا می فهمیدم برای گریه های امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف با فهم گریه کن یعنی چه . حضرت  با مقام عصمت و شدت مهربانی و علاقه به هدایت ما  و امام بودنشان  از تناقض رفتارهای ما چه حالی دارند؟  امشب برای غریبی پسر حضرت زهرا علیها سلام در دل های ما ، با فهم گریه کن. شاید خدا به احترام قطب عالم امکان از  گناه  بدون امام بودنمان در باورهای   رفتارساز،  از ما در گذشت.