قبل از اتمام وقت امتحان، از جلسه زدم بیرون. به جای ترمینال نشینی، با برادرم که دانشجوی دانشگاه اصفهان است تماس گرفتم و خواستم خودش را برساند محل آزمون. بنده خدا هراسان در کمتر از یک ساعت کنارم حاضر شد. برایش توضیح دادم که حال و هوای درستی ندارم و برویم هر کجا که او می گوید، فقط برویم.

سرمان را پایین انداختیم و از زمین و زمان صحبت می کردیم و خیابان ها را یکی پس از دیگری قدم می زدیم. گاهی از سرما، متوقف می شدیم و  چای می خریدیم و مجدد مثل مجنون ها فقط می رفتیم. برایش از خستگی تلاش هایم گفتم و بیهوده بودن اهدافم. از اینکه بیکاری انگیزه ها را قتل عام می کند و این شاخه آن شاخه پریدن جوانی را پیر. از انسان های بی محبتی که منفعت خودشان را می بینند و دیگران را قربانی می کنند. از دوره و زمانه ای که کسی دلش به حال عمر جوانان شیعه نمی سوزد.

کم کم صدای اذان ظهر شنیده شد. حوالی بازار هنر اصفهان بودیم. از برادرم خواهش کردم برویم در نمازخانه زیر زمینی کوچکشان نمازمان را ادا کنیم. همه طول بازار را رفتیم تا رسیدیم به نماز خانه.  نماز که خواندیم تعمدا خواستم همان مسیر را برگردیم. بدون اینکه به زیور آلات خیره شوم فقط دو بار از طول کل بازار عبور کردم.

- مهدی، می دانی چرا گفتم بیاییم اینجا؟ - خب آمدیم نمازمان را بخوانیم. - راستش را بخواهی نه.  مدتی است از آینده و بیکاری، نگرانم. خودت جوانی و می دانی عزت نفس داشتن و دستت جلوی پدرت همیشه دراز باشد یعنی چه. آمدم تکرار مغازه ها را ببینم. همه این مغازه ها طلا فروشی است. چند نفر توی این اوضاع اقتصادی توان خرید طلا دارند؟ همه اینها با فاصله های سانتیمتری چسبیده به هم شغلی دارند که نیازهای اولیه مردم هم نیست، اما توی چهره هیچکدامشان نا امیدی ندیدم. من اینجا که قدم می زنم آرام می شوم. خوب می فهمم و می توانم تکرار کنم، درک کنم رزق و روزی هر کسی دست خداست و وظیفه ما فقط خوب بودن و دست پر مردن است.

نوشته شده توسط: صداقت/ 14 بهمن 1396