اوایل حضور در سامانه گهگاهی از طریق بخش عمومی میز کار وارد صفحه لیست وبلاگ ها می شدم و به صورت تصادفی از هر صفحه یکی دو وبلاگ را کلیک کرده و دیداری داشتم. وبلاگ ها و فعالیت ها خیلی متفاوت بود. اسم بعضی وبلاگ ها به کوچکی کفشدوزک بود و اسم بعضی به بزرگی الله. احساسات متفاوت بود گاهی به کوچکی دل یک کنجشک و گاهی به بزرگی سربازی حضرت. کم کم با دیدن  فراوانی وبلاگ های راکد  تصمیم گرفتم به جای صفحه ای استانی سفر کنم.  جالب بود تعداد وبلاگ بعضی استان ها از انگشتان دست کمتر اما همه فعال ولی تعداد  وبلاگ بعضی استان ها  از صدتا بیشتر و نود تا غیر فعال. این روزها کمتر فرصت سفرهای استانی دارم و فقط به مهمانی سر زده  به بعضی وبلاگ ها بسنده می کنم. چند شب پیش در وبلاگی مطلبی دیدم در خصوص یادداشت های روزانه. گرچه   تا حدودی قانع کننده بود و اظهار شده بود که  مطالعه را همه بلدن هنر دست نوشته است اما دلایلی هم داشتم در رد و چون و چرا که مانع این کار می شد. شب گذشته  ساعت از 12 گذشته بود. نگاهم به صفحات وبلگ افتاد.  برایم جالب شد. تصمیم گرفتم سفرهای خانگی داشته باشم. چندین صفحه وبلاگ را مرور کردم. حتی برای خودم تازگی داشت. گاهی خود مطلب جلب توجه می کرد گاهی نظرات. گاهی فرمت خاص و گاهی تصاویر. یک لحظه دقت کردم به عدد گوشه سمت راست که نشان دهنده تعداد مشاهدات بود. بعضی مطالب هنوز هم صفر مشاهده بود خیلی مطالب هم متغیر از یک تا نزدیک 300 . با خودم گفتم  تا کنون حتی یک بار از کسی دعوت نکرده ام برای مطالعه مطلبی به وبلاگم بیاید. از دوستان سامانه هم کسی  رابطه عاطفی خاصی با من ندارد  که سبب مراجعه به وبلاگ باشد . بنابراین آمار وبلاگ  مربوط به خود مطلب و تا حدود زیادی حقیقی است. خواستم روزانه حساب کتاب کنم دیدم با توجه به عدد و ارقامی که در قسمت صفحه خانگی  کوثر نت نمایش داده می شود   آمار افراد نا شناس و ربات ها و …  محاسبه نشده و فقط مربوط به مرور گرهاست. بنابراین  مشاهده هر مطلب و نوع آن حقیقی تر است و  شاید بتواند علاقمندی مخاطب را نشان دهد و تصمیم گرفتم  بررسی کنم آیا عامل جذب در وبلاگ من  دست نوشته هاست یا نه. بنابراین این بار فقط نوع مطلب و تعداد مشاهدات را بررسی کردم اما آمار بالا فقط مربوط به دست نوشته ها نبود و آمار پایین هم مربوط به حدیث و یادداشت برداری از کتاب ها نبود. آن قدر متغیر بود که نمی شد نوع مطلب را چندان در نظر گرفت. چون همه مطالب از یادداشت برداری ها و مطالعات و نوشته های خودم بود بررسی که کردم  دیدم  هر چند اثر نوع مطلب و فرمت و تعطیلات و نحوه نگارش و … قابل انکار نیست اما مخاطب نه انزجاری از مطلب کتاب ها داشت و  نه علاقه ای به دست نوشته ها. نه صفر مشاهده مرا نا امید می کرد و نه سیصد مشاهده انگیزه می شد.  دقت کردم دیدم یک انسان  با روحیات و علم و احساسات و … متفاوت از هر انسان دیگر قدرت راضی کردن چه بسا یک انسان را ندارد چه رسد اکثر انسان ها .  پس بهتر است در هر کاری تلاش کند برای رضای خدا  .  هر جا از  تمام توانت استفاده کنی وبا آگاهی  از سر دل  تلاش کنی برای رضای خدا کافی است. شاید مخاطب ناراضی زیاد باشد اما من و تو را رضای خدا کافیست. که لا موثر فی الوجود الا الله.