مادر چند بار تا اتاق آمده بودند برای اینکه بروم ناهار. واقعا شرمنده شدم.   آنچنان این ویروس نادیدنی سرماخوردگی وسط تابستان، دست و پایم را بسته، که سه روز است توان بلند شدن از زمین را نداشتم.  مثل جنازه اما، همچنان درگیر سامانه و لپ تاپ .

به هر زحمتی بود رسیدم کنار سفره.  نمی دانستم فرود آیم یا برگردم. تصمیم بر برگشت گرفتم که وجدانم سخنرانی را شروع کرد: « بیچاره مادر دو نوع غذا آماده کرده اند. تو که روزهای عادی هم غذا خوردنت معمولی نیست. بنشین یک لقمه به احترام مادر بخور و بعد برگرد.»

فرود آمدم.  نمی دانستم آبگوشت بخورم یا سوپ. خواستم به مادر اعترا ض کنم: « مادر جان سه روز است سوپ و آش و آبگوشت و … بسته اید به معده ما. حقیقتا اشتها ندارم این ها هم شد غذا. یک رنگی طعمی، چیزی حداقل رغبت کنم یک لقمه بخورم.

قبل از آن، نگاه کردم به بقیه اعضا ی خانواده که برای همدردی با من سه روز است با رضایت کامل، رژیم غذایی دارند. و مجدد حرف هایی را که قرار بود به مادر بگویم تکرار و لحظه ای فکر کردم.

هر چند مادر حتما از برخوردم نا رضایتی را متوجه شدند، اما درک نکرده بودم سه روز است همه با من همراهند در غذا ، برای بهبودی و از خواسته خودشان به خاطر ضرر داشتن برای من گذشته بودند. سه روز است مادر در همه چیز رعایت حال مرا دارند. سه روز است مادر دست پختی که مثال زدنی است و همه تعریف می کنند را کنار گذاشته و تلاش می کنند هیچ چیز برای من ضرر نداشته باشدو…

چقدر تاسف بار است که عمری از من گذشته و سال ها با حال و هوای این محبت های بی ریا  نفس کشیده ام اما هنوز هم چشم های من عشق را نمی بیند و منتظر شنیدن است! حقیقتا با چشم های عاشق است که می توان دنیا را تلاوت کرد! شاید عشق حقیقی همیشه دیدنی است نه شنیدنی! و عاشقی الهام می خواهد نه کلام!

نوشته شده توسط: صداقت 30 مرداد 1395