ای محمد بن ابی بکر؛ بدان من تو را سرپرست بزرگ ترین لشکرم یعنی لشکر مصر قرار دادم.

بر تو سزاوار است که با خواسته های دل مخالفت کرده

و از دین خود دفاع کنی هر چند ساعتی از عمر تو باقی مانده باشد

خدا را در راضی نگهداشتن مردم به خشم نیاور زیرا

خشنودی خدا جایگزین هر چیزی بوده اما هیچ چیز جایگزین خشنودی خدا نمی شود.

نماز را در وقت خودش به جای آر نه اینکه

در بیکاری زودتر از وقتش بخوانی و به هنگام درگیری و کار آن را تاخیر بیاندازی و بدان که

تمام کردار خوبت در گرو نماز است ….

نهج البلاغه/ ترجمه محمد دشتی/ نامه 27/ بند 4/ ص 365

معیار اصلی نماز است. این نماز بالاترین ذکر است.

شیرین ترین ذکر است. برترین چیز است…

همه چیز تابع نماز است؛ باید سعی کنیم این نماز را حسابی درستش کنیم…

وقتی نماز درست شد. با حال گشت انسان آدم شده است.

بالاخره محک، نماز است.

جرعه وصال/ چکیده ای از اندیشه های آیت الله بهجت/ ص 44

کسی که نماز را ترک می کند رفیق صمیمی شیطان است.

پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم از شیطان سوال کرد:

هم جنس تو کیست؟ گفت هم جنس من دوری کننده از نماز است.

عکس تزئینی است و از سرچ اینترنتی انتخاب شده است.

مهار کردن شیطان/ واحد پژوهش انتشارات هناریس/ص 100

در وصیت نامه اش نوشت:

مسافت میان انسان و خدا دو قدم بیشتر نیست

یک قدم پا نهادن به هوس

دیگری پا نهادن در حریم دوست!

حرف های شنیدنی1/ پا به پای شهدا/ ص 95/ شهید رضا ملا شاهی

یکی از برهمنان هند را پرسیدند:

می گویند که به جانب هندوستان کوههاست و

در آن مکان ها داروهایی می روید که مرده به آن زنده شود!

طریق به دست آوردن آن داروها چیست؟

گفت: این سخن از رمز و اشارات گذشتگان است.

از کوه ها دانشمندان بر خاسته اند و دارو ها همان سخن ایشان است.

منظور از مردگان جاهلان هستند که با شنیدن آن سخنان زنده می گردند

و به نیروی علم حیات جاودانی یابند.

حکایت ها و لطیفه ها/ شعبانعلی لامعی/ جلد اول/ ص 49

ما وظیفه داریم که

در تعلیم، تعلم، تلاوت و عمل به قرآن کوشش کنیم. ولی ما

در شب های احیا قرآن بر سر می گذاریم؛

و در مقام عمل

آیه های حجاب و غیبت و کذب و ویل للمطففین (وای بر کم فروشان)

و نیز فلا تقل لهما اف (پس به  پدر و مادر اُفّ نگو)

همچنین و لا تمش فی الارض مرحا (و با ناز و تکبر در روی زمین راه مرو) و …. را

زیر پا می گذاریم.

شهدا: عاملان قرآن

جرعه وصال/ چکیده ای از اندیشه های آیت الله بهجت/ ص 118