لشکریان عمر سعد سوار بر اسب شدند. امام حسین علیه السلام بریر بن حصین را برای موعظه آنها فرستاد ولی سخنانش را گوش ندادند و تذکرشان داد ولی سودی نبخشید لذا امام  حسین علیه السلام خود سوار بر راحله  اش شد و آنها را امر به سکوت کرد و ساکت شدند و حضرت بعد از حمد و ثنای خدا و بیان آنچه سزاوار حضرت حق بود و درود بر محمد  صلی الله علیه و آله و سلم و فرشتگان و پیامبران و رسولان الهی  خطابه دوم خود را ایراد نمودند.

توضیحات مختصر

* گزیده ای از خطابه دوم امام حسین علیه السلام با  لشکر عمر سعد
هلاک و اندوه باد شما را ای جماعت غدار و ای بی وفاهای جفاکار. هنگامی که به جهت هدایت خویش ما را به سوی خود طلبیدید و ما اجابت شما کرده و شتابان به سوی شما آمدیم پس  کشیدید بر ما شمشیرهایی  که به جهت ما در دست داشتید  و بر افروختید بر روی ما آتشی را که برای دشمن ما و دشمن شماها مهیا کرده بودیم. (1)

اکنون دوستان دشمنان شده اید و علیه دوستانتان اجتماع نموده اید درصورتی که اینان (بنی امیه) نه عدالتی را در شما برقرار کردند و نه امید خیری از آنها دارید.ای وای بر شما، پس چرا از ما دست کشیدید و حال آنکه شمشیرها در نیام بود، دلها مطمئن و رای ها محکم شده و نیرو داشت، لکن شما با شتاب مانند ملخ به سوی ما پریدید و همچون پروانه (که خود را به آتش می زند) بر این کار هجوم آوردید، پس دور باشید از رحمت خدا ای معاندین امت و بدترین احزاب و ترک کنندگان کتاب خدا و تحریف کنندگان سخنان الهی و ای پایه های محکم گناهان و پیروان وساوس شیطان و ای خاموش کننده سنت ها، آیا ظالمان را حمایت می کنید و از ما دست بر می دارید؟! (2)

… الحال آگاه باشید که زنا زاده فرزند زنازاده، مرا مردد کرده میان دو چیز، یا آنکه یا شمشیر کشیده و در میدان مبارزت بکوشم یا آنکه لباس مذلت بر خود بپوشم، و دور است از ما ذلت و خداند رضا ندهد و رسول نفرماید و مومنان و پروردگان دامن های طاهر و صاحبان حمیت و اربابان غیرت ذلت لئام را بر شهادت کرام اختیار نکنند. اکنون حجت را بر شما تمام کردم و با کمی یاران با شما رزم خواهم کرد. (1)

(1) منتهی الآمال/ شیخ عباس قمی/ صص 561 تا 563
(2) لهوف/ سید بن طاووس/ ترجمه علیرضا رجالی تهرانی / صص 133 تا 139