اين روزها هوا كمي سردتر شده. هواي سرد  كويري خيلي دوست  داشتني است.  بهتر مي شود زيبايي گرما و پوشش بودن لباس را حس كرد. نوعي تمرين است براي تحمل گرماي كوير.  قدم زدن در اين هوا آن هم همراه مادرم و آرامش  شب و به قصد مراسم امام حسين عليه السلام خيلي خاطره انگيز است.  در راه طبق معمول سكوت كرده بوديم. به حسينيه كه رسيديم  صداي مداح كه قبل از شروع مراسم زيارت عاشورا مي خواند،  شنيده مي شد. رسيده بود به سلام. وقتي نشستم حسم تغيير كرد. اين همه سال اين سلام را مي گوييم قرار است چه چيز را بفهميم؟بر عكس حس خوبي نداشتم. در افكارم غرق بودم  براي جواب سوالم كه ناگهان متوجه شدم  خانمي كه پذيرايي مي كرد  مي گويد: بفرماييد! با علاقه زيادي كه به چاي دارم و سردي هوا، ميل نداشتم. تشكر كردم . خا دم -  كه  خانم سالخورده اي است و  سال ها ست كارش اين است-  دوباره گفت بفرماييد. با شرمندگي زياد گفتم ممنونم تازه چاي خوردم نمي خورم. پير زن نوراني كه كنارم نشسته بود گفت : «مادر جان  دخترم بخور شِكوم(تبرك) است» نگاهش كردم  ادامه داد «آن چاي كه خانه خورده اي ارزش دارد مال حلال است و دسترنج پدرت همه اينها درست اما آن چاي پدرت است و اين چاي به نام  سيد الشهدا عليه السلام . آن چاي را حتما مادرت  برايت آورده  دستش درد نكند اما اين چاي را خادم امام حسين جلوي تو خم شده و به احترامت آورده تو هم  يردار با نيت بسم الله بگو و بخور». حرفهايش معناي عجيبي را به من القا كرد. گفتم چشم و چاي را برداشتم و بدون اينكه قطره اي از آن بريزد يا بماند نوشيدم. گرم شده بودم گرمايي متفاوت. طعمش فرق داشت  طعم لمس باور داشت. طعم آرامش!  حالا جواب سوالم را  خوب مي فهميدم  تكرار  سلام بر امام حسين عليه السلام شايد معنايش اين بود كه  تمرين كنيم تا باور كنيم امام همه چيزش  متفاوت است حتي چاي و خادمش!