اگر هنوز جوان مانده ای به آن معناست
که عشق را به زوایای جان صلا زده ای
ملال پیری اگر میکشد تورا پیداست
که زیر سیلی تکرار دست وپا زده ای
زمان نمیگذرد
صدای ساعت شماطه بانگ تکرار است
خوشا به حال کسی
که لحظه لحظه اش از بانگ عشق سرشار است

“فریدون مشیری”

زاهدی  کیسه ای گندم نزد آسیابان برد.
آسیابان گندم او را در کنار کیسه ها گذاشت تا به نوبت آرد کند.
زاهد گفت: اگر کندم مرا زودتر آرد نکنی دعا می کنم خرت سنگ شود
آسیابان گفت تو که چنین مستجاب الدعوه هستی دعا کن گندم هایت آرد شود.

*************

نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد
ای بسا خرقه که مستوجب آتش باشد

خوش بود گر محک تجربه آید به میان
تا سیه روی شود هرکه در او غش باشد

نشان اهل خدا عاشقیست با خود دار

که در مشایخ شهر این نشان نمی بینم

بدین دو دیده حیران من هزار افسوس

که با دو آینه رویش عیان نمی بینم!

ای مفضل
در این گستره پهناوری که خدای تعالی جواهر چهارگانه(آب، باد، خاک، آتش) را
بر سطح آب آفریده تا همه نیازمندان به این عناصر را منفعت رساند،
نیک بیندیش.
از آن جمله وسعت زمین و امتداد آن است که اگر به این پهناوری نبود،
نمی توانست این همه خانه ها و مزاع و چراگاه ها و محل های رویش چوب ها و هیزم ها و
گیاهان دارویی و معادن پر ارزش  و قیمتی را در خود جای  دهد…..
اینک درباره آفرینش زمین به این صورت که هست، فکر کن
که ثابت و آرام، و اقامت گاه و جای آرامش پدیده هایش قرار داده اند.
از این رو آدمیان می توانند،؛
در پی نیازهای خود، روی آن حرکت کنند،
برای استراحت بر آن بنشینند،
برای آسودن روی آن بخوابند و
برای کارهایشان جایی محکم و مطمئن داشته باشند.
اگر زمین لرزان و واژگون بود،
نمی توانستند کارهایی چون بنائی تجارت صنعت گری و مانند آن را
به درستی، و با دقت و استواری لازم انجام دهند،
بلکه وقتی زمین زیرپای خود را مرتعش و لرزان حس می کردند
از زندگیشان لذت نمی بردند
برای نمونه نگاه  کن به آنچه هنگام زلزله_ با این درنگ کوتاهش_ بر سر مردم می آید
که خانه های خود را رها می کنند و می گریزند…

توحید مفضل/ ترجمه محمد مهدی رضایی/ ص 191

از باغ می برند چراغانی ات کنند
تا کاج جشن های زمستانی ات کنند

پوشانده اند «صبح» تو را «ابرهای تار»
تنها به این بهانه که بارانی ات کنند

یوسف! به این رها شدن از چاه دل مبند
این بار می برند که زندانی ات کنند

ای گل گمان مکن به شب جشن می روی
شاید به خاک مرده ای ارزانی ات کنند

یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست
از نقطه ای بترس که شیطانی ات کنند

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست
گاهی بهانه ای است که قربانی ات کنند

ز دست کوته خود زیر بارم
که از بالا بلندان شرمسارم
زچشم من بپرس اوضاع گردون
که شب تا روز اختر می شمارم
بدین شکرانه می بوسم لب جام
که کرد آگه ز راز روزگارم
من از بازوی خود دارم بسی شکر
که زور مردم آزاری ندارم!