ای  اسیران آرزوها  بس کنید!

زیرا صاحبان مقامات دنیا را تنها دندان حوادث روزگار به هراس افکند.

ای مردم! کار تربیت خود را خود به عهده گیرید و نفس را از عادت هایی که به آن حرص دارد بازگردانید.

نهج البلاغه ترجمه محمد دشتی/ حکمت 359/ ص 511

به حسرت می میرند آنان که

دارند و نمی خورند

می دانند و عمل نمی کنند

حکایاتی از گلستان سعدی/ سید فرخ زند وکیلی/ ص 77

مردی از غلام خود خواست تا زمینش را گندم بکارد. غلام زمین را به جای گندم جو کاشت. موقع درو مرد به غلامش گفت چرا برخلاف امر من زمین را جو کاشته ای مگر نگفتم گندم بکار؟ غلام گفت گمان می کردم اگر جو بکارم گندم می روید. مرد گفت ای نادان تا به حال دیده ای کسی  جو بکارد گندم بروید؟ غلام گفت پس چگونه است که شما گناه می کنید و انتظار ثواب دارید؟ از مکافات عما غافل مشو/ گندم از گندم بروید جو ز جو

گیرم که خون فاخته ریزند، نک شنو

بانگ بلند حق حق او از لب هزار

گیرم که سرو را فکند از جفا تبر

کی می توان بریدز آزادگی تبار

گیرم زبان شمع شبستان شود خموش

با صد زبانه آتش دل می زند شرار

لقمان حکیم به پسر خود گفت:

تو را وصیت می کنم به چهار چیز که در عمل به آنها رستگاری تو حاصل می گردد:

جیره تو از برای دنیا به اندازه ماندن تو در دنیا

توشه تو برای آخرت به قدر ماندن تو در دنیای دیگر

بندگی تو برای خداوند به قدر احتیاج تو به خدا

گستاخی تو به معصیت خدا به اندازه توان تو باشد از برای عذاب خدا

حکایت ها و لطیفه ها/ جلد 3/ شعبانعلی لامعی/ ص 80

آنان که وقتشان پایان یافته خواستار مهلتند و آنان که مهلت دارند کوتاهی می ورزند!

«کُلُّ مُعاجَلٍ یَسأَلُ الاِنظارَ وَ کُلُّ مُؤَجَّلٍ یَتَعَلَّلُ بِالتَّسویفِ»

نهج البلاغه، ترجمه محمد دشتی / ص 499/ حکمت 285