به تاریخ علاقه خاصی ندارم اما منکر لزوم و فواید دانش آن نیستم. از مجموعه 200  جلدی کتابخانه فردیم  فقط ده دوازده موردش مستقیما تاریخی است آن هم تاریخ اهل بیت.  دیشب از خودم پرسیدم از این مجموعه کوچک تاریخی  شخصی  ده دوازده کتابی ، حدود یک سوم آن در مورد پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم است. گذشته از احادیث و … در کتابخانه های شهر، کتابخانه های مجازی، نرم افزارهای مختلف نوشته از فضیلت ها و سنن پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم بس فراوان است. هیچ کس هم منکر لزوم اسوه و الگو در زندگی نیست. حتی خدا در معرفی پیامبر ایشان را برای ما اسوه می دانند. اصلا خدا اولین کاری که برای ما انجام داده فرستادن و گذاشتن الگو در همه زمان هاست. در مورد رفتارهای پیامبر اسلام از ظرافت های مسواک زدن و حمام کردن گرفته تا بزرگترین فعالیت های اجتماعی و … سخن و حدیث معتبر در دست ماست. یعنی همه جا تکلیف ما مشخص است. اما نمی فهمم با این همه امکانات فرهنگی چرا رفتارهای ما شبیه پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم  نیست؟ و چرا ما سراغ غربی ها و هر کسی برای اسوه پذیری رفته ایم ولی اسوه بودن حضرت ما را قانع نکرده و لازم دانسته ایم به تمسک به دیگران.  یکی دو ساعت بعد از این کلنجار ذهنی رفتیم مراسم روضه دهه آخر صفر. اولین آیه ای که سخنران  به عنوان خطبه تلاوت کرد آیه 21 سوره احزاب بود .  دقت کردم دیدم با سواد ابتدایی ادبیات عربی که دارم به جز ترجمه  چند چیز از آیه می فهمم لام و قد و کان یعنی حتما حتما. اسوه حسنه هم یعنی آخر اسوه و بهترین اسوه. سخن سخن خداست و جای شک و شبهه ندارد. یقین داریم آیه مربوط به پیامبر ماست. با این همه یقین چرا نتیجه کار ما مثل نتیجه مورد انتظار آیه نیست شاید چون در قسمت دوم آیه معلوم شده این اسوه مال چه  کسانی است. مال آنها که دنبال خدا هستند نه  دنبال خود و دنیا. وقتی پیامبر برای من اسوه است که دنبال خدا باشم به قیامت معتقد باشم. این اسوه مال آنها ست نه ما! زندگی با خدا میگوید ساده زیستی رسول خدا ولی من دنبال تجملم. زندگی با خدا میگوید  صداقت و لطف و مهربانی و مداراي  پیامبر با مردم ، ولی من دنبال منفعت خود هستم. زندگی با خدا می گویدآخرت اولویت اول در زندگی پیامبر ،ولی الویت اول  زندگی من دنیاست و …  ما از معادله  متن زندگی خدا  را فاکتور گرفته ایم  که غرب و ماهواره و …  برای زندگی،  به ما خط می دهد.