امروز هم طبق معمول بسیاری از روزهای سال  خوابم نمی بُرد. در عین حال بسیار خسته بودم آن قدر که میلی به ناهار خوردن نداشتم.  باز هم به احترام قدر دانی از زحمات بی چشم داشت مادرم غذا را به زور خوردم وبعد از آن نه خوابم می برد و نه از  خستگی می توانستم کاری انجام دهم . بعضی حرف ها ظاهرا یک جمله حرف بیشتر نیستند اما گاهی دنیای انسان را زیر سوال می برد. نگاهی به اطرافم انداختم گوشی موبایل روی میز کامپیوتر بود هر چند اهل گوشی و بازی و پیامک و … نیستم اما بهتر از بیکاری است. آن را آوردم و شروع کردم به  گشت و گذار در گوشی. حداکثر عمرش و همراهیش با من نزدیک 5 سال است بنابراین عمرش خیلی هم طولانی نیست.  صندوق دریافت پیام ها را باز کردم و شروع کردم به خواندن پیام ها . به خاطر گنجایش محدود گوشی که حداکثر 150 است فقط پیام های مهم را نگه می دارم. پیام ها را مرور می کنم. صاحب بعضی از این پیام ها چند سالی است اسیر خاکند! نه خیال نکنید پدربزرگ یا مادربزرگی است هم مباحثه ایم دوست 15 ساله ام و هم سن من. کمتر از یک هفته به رفتن سر زندگی مشترکش بیماری خیلی ساده ای داشت حتی وسایلش را هم به منزلش برده بود سالن هم کرایه کرده بودند اما به کما رفت درست روز تاریخ  مراسم عروسیش او را همراهی کردیم تا خانه ابدی یعنی قبر! صاحب بعضی از این پیام ها دو سال است در گیر سرطان است و فقط 5 سال از من بزرگتر است با یک کودک 6 ساله. صاحب بعضی از این پیام ها دیگر باید مادر شده باشد. صاحب بعضی از این پیام ها حالا پدر است و من عمه. محتوای بعضی پیام ها خبر تولد نوزاد است و محتوای بعضی دعوت برای مراسم ازدواج. بعضی ها قبولی کنکور است و بعضی بیان دلتنگی عزیزان بعضی پر از خشم است از اینکه گوشی خریده ای برای چه چرا جواب نمی دهی و حکایت دارد از روزهایی که گوشی در اندرونی کیف است و مرا با آن کاری نیست و بعضی پر از شادی.  بعضی خبر مادر شدنی است که بیماری نوزاد تقریبا سه ساله اش او را از آمدن به حوزه باز داشت و بعضی از اساتیدی که شاید تا آخر عمر یک بار دیگر آن ها را نبینیم و افتخار شاگردیشان را نداشته باشم بعضی پیام شب به خیر دوستان جدید  سامانه وبلاگ ها. خلاصه اینکه ضمن محدویت عمر و فضا از هر جنسی پیام در این گوشی هست و لحظه های شادی و غم را ثبت نموده با کمتر از 100 حرف در چند سطر! درست مثل فرصت عمر که هم محدود است و هم پر از فراز و نشیب. هم ساعت پایانش مشخص نیست و هم اینکه این لحظه ای که قرار است بیاید لحظه شادی است یا غم! اما  با همه این اتفاق های خوب و بد، کنار آمده ام،از همه زمان  گذشته و حالا تکرار لحظه های خوب و بد نهایتش یک لحظه تلخی یا شادی است. زندگی همه اش فرصت است فرصت. هر واقعه ای در زندگی بد یا خوب از ملاک های ما، یک فرصت است. فرصتی که می توانیم از آن استفاده کنیم برای نزدیک شدن به خدا یا دور شدن از او. نه تلخی حادثه ای  ملزم از دور شدن از خداست و نه شیرینی لحظه ای. آنچه لحظه ها را ماندگار می کند و فرصت ها را فرصتی برای با خدا شدن و ماندن
برخورد ما با حوادث است نه خود حوادث به همین سادگی.
پس سعی کنیم لحظه ها را تبدیل کنیم به فرصت های با خدا بودن.
به لحظه های ماندگار با رنگ خدایی.!

دفتر خاطرات/ 1392/12/17