تعطیلات امسال خیلی کوتاهتر از سال های قبل به نظر می رسد. هنوز شروع نشده نگران اتمامم. شاید چون بیشتر برنامه ریزی هایم، رویکردی جبران گونه برای سستی های سال قبل دارد. مادر نگران خانه تکانی های باقیمانده و من هم به جای حمایت از مادر، همدست پدر که تمیز است، تمیز کردن می خواهد چکار.

گاهی سری به وبلاگ های دوستان می زنم. برخی ها  از دعای سال تحویل نوشته اند، حضور در مناطق جنوب،  زیبایی های دعا در حرم و …. توفیق حضور در زیارتگاهی را ندارم اما از دعا کردن که منع نشده ام. به دعاهای زیادی فکر کردم. مثل دعای اهل دل و اخلاص یعنی دعا برای فرج. مثل دعای بزرگواران برای سلامتی همه شیعیان و کشور اسلامی. مثل دعای یا مقلب القلوب و … جای شرمندگی داشت اما انگار صدق دلم با این دعاها هماهنگ نبود.  

در همین کش مکش افکار، صدای زنگ شنیده شد. خانم همسایه  که از اقوام است. بعد از ورود، از خانه تکانی از مادرم سوال نمود و نگاهی به من و خوش به حالی به مادرم گفت از داشتن کمک. مادرم لبخند ملیحی زد و نگاهی معنادار به کمکش انداخت. نگاه خانم همسایه  که به گوشه هال افتاد رو به من کرد و چرا هنوز کتاب هایت را جمع نکرده ای، این دفتر دستک و لپ تاپ را ببر یک گوشه بگذار که دید نداشته باشد. بس است دیگر همه عمرت را صرف این چیزهای بی خود کردی و …. با طمانیه کامل پاسخ دادم،  از اتاق کوچ کرده ام این ها وسایلی است که به آن نیاز دارم. اتاق را گذاشته ام برای مهمان ها. از جوابم استقبالی نکرد.

 از حرفش ناراحت نشدم. این حرف ها از خیلی ها شنیده می شود و تازگی ندارد اما  از حرفش دعای تحویل سال را یافتم. خدایا پناه می برم به تو از  افکاری که مردم سرزمینم ایران اسلامی، در دید بودن کتاب را قبیح، اما نمایش گذاشتن ثروت و فخر فروشی را زیبا بداند. و پناه می برم به تو از علمی که نتیجه اش هدر عمر است و لا ینفع از دیدگاه  فقط خودت ای خدای کریم!

نوشته شده توسط: صداقت/29 اسفند94