… با ذوالفقار جنگیدی گویا که تو علی هستی. زمانی که آنها متوجه ثبات قدم و نترسی تو شدند، از در مکر وارد شدند و با حیله هایی که در سر داشتند با تو جنگیدند. آن لعین امر کرد تا لشکریانش راه تو به آب را بستند و با تو قتال نمودند و به جنگ و مبارزه با تو شتافتند..    
… پس دشمنان از همه طرف به تو هجوم آوردند
… تا اینکه تو را از مرکبت انداختند پس با تنی مجروح بر روی زمین افتادی. اسب ها با سم هایشان تو را زیر دست و پا له کردندو طاغیان و فاسقان بی ارزش بالای سر تو ایستادند. پیشانی ات برای مرگ عرق کرده بود و راست و چپ تنت منقبض و منبسط می شدند. چشمانت  را به آرامی چرخاندی و به سوی خیمه گاه نگاه کردی در حالی که فکر تو از جانب آن ها پریشان شده بود. اسبت با سرعت به سوی خیمه ها فرار کرد در حالی که شیهه می کشید و گریه می کرد. زمانی که زن ها اسب تو را در آن حال پریشانی یافتند و زینش را خالی از تو دیدند از خیمه ها بیرون ریختند… صدایشان به واویلا بلند شده بود… به سوی مقتل تو می دویدند. در همان حال شمر بر روی سینه تو نشسته بود و شمشیر خویش با خون گلویت سیراب می کرد؛ با دستی محاسن شریفت را در مشت می فشرد و با تیغ آخته اش سر از بدنت جدا می کرد. تمام اعضا و حواست از حرکت ایستاد نفس های مبارکت در سینه پنهان شد و سر مقدست به نیزه بالا رفت ، اهل و عیالت چون بردگان به اسیری رفتند و در غل و زنجیر آهنین بر فراز جهاز شتران در بند شدند، گرمای آفتاب چهره هایشان را می سوزاند، در صحراها و بیابان ها کشیده می شدند، دستانشان را به گردن هایشان زنجیر کرده و در بازارها می گرداندند. ای وای بر این سرکشان گناهکار! 
…. پس(از شنیدن این خبر) رسول خدا مضطرب و پریشان گردید و قلب هراسناکش بگریست و فرشتگان و انبیاء او را تسلیت و تعزیت گفتند و مادرت زهرا (از اندوه مصیبت تو) دردناک شد و دسته های ملائکه مقربین در آمد و شد بودند، پدرت را تعزیت می گفتند، مجالس ماتم برای تو در اعلا علیین بر پا شد و حور العین به جهت تو بر سر و صورت زدند.(در عزای تو) آسمان و ساکنانش، بهشت ها و نگهبانانش، کوه ها و کوهپایه ها، دریاها و ما هیانش، فردوس ها و جوانانش، خانه کعبه و مقام ابراهیم و مشعر الحرام و حل و حرم جملگی گریستند….

کلمات قصار امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف/ ترجمه محمد تقی اکبر نژاد/ صص 115 تا 120