چند قدم بیشتراز منزل  دور نشده بودم. حال و احوال خوبی نداشتم. از بیداری شب  و بعضی اتفاقات این چند روز به شدت  خسته و دلگیر بودم .  انعکاس آفتاب تازه  از راه رسیده به نظرم زیبا نبود و چشم را می زد. برای فرار از اذیت چشم، نگاهم را  به زمین دوختم . عجب! نمی توانستم خنده خود را کنترل کنم.  تمام آزرده خاطری ها از ذهنم پاک شد و شادی ساده ای تمام وجودم را پر کرد.  دو نفر از خانم های همسایه کنار کوچه نشسته بودند. سلام و احوالپرسی کرد ند اما صحنه روی آسفالت کوچه اجازه نمی داد پاسخ مناسبی داشته باشم. همسایه متعجب به نظر می رسید. مطمئن بودم هنوز صحنه را ندیده است. پسر بچه همسایه با ظرافت خاصی تمام آسفالت کوچه را،  از ابتدا تا انتها،  با تمام عرض و طول ، با ظرف سرکه پر از آب ، نقاشی کرده بود و هنوز هم مشغول بود. خواهر کوچکش دنبالش می رفت و پسر بچه که کلاس اول دوم ابتدایی است، به جای فریاد مزاحمت،  با سوال از اینکه «حالا بگو چه می کشم »و «چه خواهم کشید» خواهرش را هم از بازی بی نصیب نمی گذاشت و هر دو شاد و سرحال بازی می کردند.  خیلی زیبا بود. آفتاب نقاشی ها را رنگ آمیزی و درخشان کرده بود و بعضی از نقش هاکم کم از زمین محو می شد. کودک نقاش نه گریه می کرد و نه خسته می شد، بدون هیچ اعتراضی دوباره نقاشی قسمت محو شده را از سر گرفته بود. خیلی چیزها می شد از این خلاقیت بی هزینه و سالم  کودک ؛ که هیچ مزاحمتی برای هیچ کس نداشت فهمید؛  اما  وقتی نگاهم به دست های  زیبایی آفرینش که ظرف سرکه را محکم نگه داشته بود افتاد؛  تنها سوالی که به ذهنم رسید این بود که ؛ چرا وقتی یک کودک توان به بازیچه گرفتن نماد ترشی و ترشی آفرینی و استفاده هنرمندانه از آن برای شادی های سالم و بی زحمت را دارد،  ما اتفاقات  دنیا را جدی گرفته ایم و از ابزار بودنش، قدرت رسیدن به نقش های زیبا  و خدای زیبا آفرین را نداریم؟!   سرکه های دنیازدگی درونمان را محو کنیم و با درونی روشن و پر نور  نقش های زیبا بیافرینیم. نقش هایی به زیبایی  رضایت خالق زیبایی ها!

صداقت/ 27 مرداد 94