مراسم ساعت 10 شب شروع می شد. با عجله راهی حسینیه شدیم. سخنران آقای عالی بودند و دیر رسیدن به معنای محروم ماندن از سخنان ارزشمند ایشان. به سرعت از ورودی حسینیه و راهرویی از جنس پارچه،  که راه رسیدن به قسمت زنانه را از مردانه مقدور نموده بود، عبور کردم. 

در تکاپوی رسیدن  و یافتن جایی برای نشستن  بودم  که دخترکی از راهرو، تکه ای لواشک به طرف من گرفت و فقط نگاهم کرد و نفهمیدم منظورش چیست.  چند لحظه، مکث کردم و نگاهی به او و به مادرش که با نگاهی ملتمسانه خواست لواشک را بگیرم. وقتی گرفتم و عبور کردم از صحنه هایی که دیدم، تازه متوجه شدم قضیه چیست.

دخترک لواشکش را با یک قیچی کوچک، می برید و جلو درب ورودی از مهمانان امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف پذیرایی می کرد. تکه لواشک را که با ناصافی کودکانه ای قیچی شده بود در دستم گرفتم و با نگاه به آن، خنده بر لبم خشک شد. لواشک حضرتی یعنی او با گذشت از آنچه دوست داشت و برایش مقدور بود، اظهار ارادتش را ثابت می کرد.  ما امسال علاقه و ارادت خود را به آقا  چطور نشان دادیم؟ گذشتیم از خواسته ها و داشته های خودمان برای رضایت امام زمانمان؟

نوشته شده توسط صداقت/ 2 خرداد 1395