فكرم درگير بود. به هر دري مي زدم جوابي نمي يافتم. درگيري فكري خواب و خوراك و آرامش را از من ربوده بود. نيمه هاي شب بود.  در جستجو رسيدم به كتاب علوم قرآني آيت الله  محمد هادي معرفت. متن كتاب به گونه اي بود كه مجبور بودم كل كتاب را به طور اجمالي  مطالعه كنم. سي صفحه اي از كتاب مطالعه كرده بودم ، رسيدم به مطلبي كه سوال قبل را از ذهنم پاك كرد، ولي به اندازه پيدا كردن جواب سوال قبلي  شيرين و جذاب بود. نوشته بود: «  شيخ طوسي در تفسير آيه (1)  مي گويد:«مفسرين گفته اند نوشتن نمي دانست ، ولي آيه چنين دلالتي ندارد. صرفا گوياي اين جهت است كه نمي نوشته و نمي خوا نده است و چه بسا كساني كه نمي نويسند ولي قادر بر نوشتن هستند و … پس مفاد آيه چنين است: پيامبر به نوشتن و خواندن دست نزده بود و او را عادت بر نوشتن نبود و علامه طباطبايي فرموده است: ظاهر عبارت نفي عادت - بر نوشتن و خواندن - است و… به علاوه داشتن سواد كمال است و بي سوادي نقص و عيب و چون تمامي كمالات پيامبر از راه عنايت خاص الهي بوده و هرگز نزد كسي و استادي تعلم نيافته (علم لدني) پس نمي شود ساحت قدس پيامبر از اين كمال تهي باشد…. » (2). 
نزديك يك سال از مطالعه آن مطلب مي گذرد اما  امشب دوباره همان شيريني برايم تداعي شد، مي پرسيد چرا ؟
جعفر بن محمد پسر صوفي چنين نقل كرده است: از امام جواد عليه السلام پرسيدم: اي فرستاده خدا چرا  به پيامبر «امي» مي گويند: حضرت پرسيد: مردم در اين باره چه مي گويند؟ گفتم: بر اين گمان اند كه چون نمي نوشت به او امي (= بي سواد) مي گويند. حضرت فرمود: دروغ مي گويند. نفرين خداوند بر آنان باد! اين كجا و سخن پروردگار خجسته و والا در كتاب خودش كجا «او كسي است كه در ميان جمعيت درس نخوانده، رسولي از خودشان برانگيخت كه آيا تش را بر آنان مي خواند و آن ها را تزكيه مي كند و به آنان كتاب [قرآن] و حكمت مي آموزد (جمعه/ 2)» چگونه پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم چيزي را كه خود نمي دانست آموزش مي داد؟ سوگند به آفريدگار،  حضرت رسول هماره به هفتاد و دو يا هفتاد و سه زبان مي خواند و مي نوشت. او را «امّي» ناميدند چون اهل مكه بود و مكه از امهات [= مادران] آبادي هاست. پروردگار نيز در قرآن مكه را چنين خوانده است: تا (اهل) ام القري [= مكه] و كساني كه گرد آن هستند بترساني». و اين  است پيامبر ما

(1) عنكبوت 48

(2) علوم قرآني/ آيت الله محمد هادي معرفت / صص 32 و33

(3) همنام گل هاي بهاري(نگاهي نو به شخصيت و زندگي پيامبر گرامي صلي الله عليه و آله و سلم)/حسين سيدي/ ص 62