درست مثل یک مرد، پارچه ها را  روی میز ردیف کرد و گفت: «بفرما انتخاب با شما». پیشنهادهای خوبی بود؛ ملاک هایم را در ذهنم مرور کردم تا بتوانم انتخاب درست تری داشته باشم. قلبا راضی نبودم. لباس آماده قطعا از آنچه حاصل خیاطی خودم باشد، شیک تر است ولی چاره ای نبود. بعد از دیدن چند تا لباس فروشی در این شرایط کرونایی، سر از پارچه فروشی در آوردم. ساپورت، پوششی نبود که بتوانم برای منزل، بپذیرم. لباس ها همه یا تنگ و جذب دوخته شده است یا تن نماست و بدون آستین. اصلا جنس پارچه لباس های آماده عوض شده است. چندتا فروشنده ها غر غر کردند که سختگیرم و جلوی محرم که اشکالی ندارد. نمی دانم حریم های اسلامی بین محارم مختلف را نمی شناخت یا دنبال فروش اجناسش بود. پس از چند دقیقه تامل، انتخاب کردم. کتان نرم و لطیف و خنک و راه های ریز عمودی و صورتی ملایم و بفهمی نفهمی رگه های سفید. شیک به نظر می رسید. احساس می کردم بهترین انتخاب را انجام داده ام.  فقط به رنگ صورتی علاقه ای نداشتم و دلچسبم نبود ولی همین که بقیه ملاک ها را داشت و با لباس سفید و گل های صورتی به نظر متناسب بود و هماهنگ، پذیرفتم.

خیلی طول نکشید تا آماده شد. چند دقیقه از خود آرایی با ست جدید نگذشته بود که سر و کله فاطمه پیدا شد. رابطه من و این برادرزاده 7-6 ساله فقط دیدنی است. اعتراف می کنم عشق را اولین بار با وجود این بچه تجربه کردم. یک عمه می گوید و ما را پرواز می دهد به عالم بالا. علاقه او ولی متفاوت است. همه محبتش خرج مادر است و بس. با این حال، حاضر به توقف در خانه ی بدون عمه نیست و با حضور عمه، گیس و گیس کشی تنها روش اجرایی است. به شدت علاقمند به سلیقه های عمه است. لباسی را که عمه برایش انتخاب کرده تا آخرین تار و پود می پوشد. عاشق رنگ صورتی است منتظر بودم عکس العملش را در مورد لباس جدید عمه هویدا کند.

 فاطمه زیر نظرم داشت ولی چیزی نمی گفت. خنده های مرموزش دلم را آب می کرد. آخرش طاقت نیاوردم و پرسیدم: «لباس عمه قشنگه؟». اول دور شد و بعد فریاد زد: « شلوار بیمارستانی». شوکه شدم. می خندیدم ولی قدرت این که دنبالش بدوم نداشتم. همه جمع چند لحظه تا حد سکته خندیدند. چقدر جالب و غیر منتظره! به اینجای قضیه اصلا فکر نکرده بودم. «عمه تو که تا حالا بیمارستان نرفتی. از کجا میدونی لباس خانم ها توی بیمارستان صورتی؟». «اون وقت که داداشم به دنیا اومده بود بابا عکس مامان و داداش فرستاده بود توی گوشیت، لباسش صورتی بود. خودم دیدم». عجب افق دیدی. بچه ها چقدر می فهمند!

از آن روز رنگ صورتی برایم رنگ حسرت است: «بهترین انتخاب ما، حتی از دید کسانی که ظاهر آن را می پسندند می تواند قضاوت متفاوتی داشته باشد. زندگی برای راضی کردن و  قضاوت مردم، هدر دادن عمر است و دیگر هیچ. کاش کمی دنبال نگاه رضایت خدا بودیم. خدای قادر بی نیازی که همه دل ها به دست اوست».

نوشته شده توسط مدیر وبلاگ/ 27 مرداد 1399