شیخ کلینی از حضرت امام صادق علیه السلام روایت نموده که روز تاسوعا، نهم محرم ، روزی است که امام حسین علیه السلام و اصحابش را در کربلا محاصره کردند و سپاه اهل شام بر قتال با آن حضرت اجتماع نموده و عمر سعد و ابن مرجانه (لعن الله علیهم )از کثرت سپاه  و بسیاری لشکر خود  خوشحال شدند.(1)

توضیحات مختصر

* ورود شمر به کربلا
در این روز شمر ملعون به همراه نامه ابن زیاد لعین در امر قتل امام علیه السلام به کربلا وارد شد و نامه را به ابن سعد نمود.
ابن زیاد به شمر گفت:
… و الله حسین آن کس نیست که تسلیم شود و دست بیعت به یزید دهد چه جان پدرش علی مرتضی در پهلوهای او جا دارد.
شمر گفت با نامه چه می کنی؟ یا فرمان را بپذیر یا امر لشکر را به من بگذار. عمر سعد گفت: من این کار را انجامخواهم داد و در تهیه قتال با سید الشهدا علیه السلام شد.(1)

* امان نامه شمر برای چند نفر از یاران امام حسین علیه السلام
شمر وقتی آمادگی ابن سعد برای قتال را دید نزدیک لشکر امام حسین علیه السلام رفت و فریاد زد: کجایند فرزندان خواهر من عبدالله و جعفر و عثمان و عباس؟(مادر آنها  ام البنین از قبیله بنی کلاب بود که شمر هم از همین قبیله بود)
امام حسین علیه السلام فرمود: جواب او را بدهید اگر چه فاسق است لکن با شما قرابت و خویشی دارد.
جناب عباس بن علی علیه السلام بانگ زد:
بریده باد دست های تو و لعنت باد بر امانی که تو از برای ما آوردی. ای دشمن خدا، امر می کنی ما را که دست از برادر و مولای خود حسین بن فاطمه علیه السلام برداریم و سذ در طاعت ملعونان و فرزندان ملاعینان در آوریم؟ آیا ما را امان می دهی و برای  پسر رسول خدا امان نیست؟!
شمر از شنیدن این سخنان خشمناک شد و به لشکر خود بازگشت(1)

منتهی الامال جلد اول/ شیخ عباس قمی / صص548 تا 550