… پسرم!
هنگامی که دیدم سالیانی از من گذشت،
و توانایی، رو به کاستی رفت،
به نوشتن وصیت برای تو شتاب کردم،
و ارزش های اخلاقی را برای تو بر شمردم.
پیش از آنکه اجل فرا رسد، و رازهای درونم را به تو منتقل نکرده باشم،
و در نظرم کاهشی پدید آید، چنان که در جسمم پدید آمد، و
پیش از آن که خواهش ها و دگرگونی های دنیا به تو هجوم آوردند، و پذیرش و اطاعت مشکل گردد
زیرا قلب نوجوان
چونان زمین کاشته نشده، آماده پذیرش هر بذری است که در آن پاشیده شود. پس در تربیت تو شتاب کردم. پیش از آن که دل تو سخت شود، و عقل تو به چیز دیگری مشغول گردد،
تا به استقبال کارهایی بروی که صاحبان تجربه، زحمت آزمون آن را کشیده اند و
تو را از تلاش و یافتن بی نیاز ساخته اند…

نهج البلاغه/ ترجمه محمد دشتی/ نامه 31، بند 20، ص 373