امام حسن عسگری علیه السلام
به محمد بن حمزه نامه ای نوشته او را به ثروت و بی نیازی مژده داده و به او فرمود:
و عَلَیکَ بِا الاقتِصاد و ایّاکَ و الاِسرافَ
فَاِنَّهُ مِن فِعلِ الشَّیطَنَه
بر تو باد به میانه روی و پرهیز از اسراف زیرا
اسراف از کارهای شیطانی است.
بحار الانوار ج 50 ص 292/ به نقل از چهل حدیث اسراف /محمود شریفی/ ص 27

در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است
صراحی می ناب و سفینه غزل است
جریده رو که گذرگاه عافیت تنگ است
پیاله گیر که عمر عزیز بی بدل است
نه من ز بی عملی در جهان ملولم و بس
ملامت علما هم ز علم بی عمل است
دلم امید فراوان به وصل روی تو داشت
ولی اجل به ره عمر رهزن امل است

قیاس کردم و تدبیر عقل در ره عشق
چو شبنمی است که بر بحر می کشد رقمی
حدیث چون و چرا دردسر دهد ای دل
پیاله گیر و بیاسا ز عمر خویش دمی
طبیب راه نشین درد عشق نشناسد
برو به دست کن ای مرده دل مسیح دمی
دوام عیش و تنعم نه شیوه عشق است
اگر معاشر مایی بنوش نیش غمی
نمی کنم گله ای لیک ابر رحمت دوست
به کشتزار جگر تشنگان نداد نمی!

ز هجران تو بیمارم طبیبی را نمی خواهم
حبیب من به غیر از تو حبیبی را نمی خواهم
نصیبم شد غم عشق تو روزی ای گل زهرا
به غیر از عشق جانسوزت نصیبی را نمی خواهم
غریبم من غریبم من میان آشنایان فراوانت
برایت آشنایم کن غریبی را نمی خواهم!

جایی نداشتیم اگر این روضه ها نبود…
ما را کسی به قدر دو گندم نمی خرید
این چشم اگر به خیمه تان آشنا نبود!

من غیر حاجه منه الی تکوینها و لا فائده له فی تصویرها الا
تثبیتا لحکمته و تنبیها علی طاعته و اظهارا لقدرته و تعبدا لبریته و  اعزاز دعوته
او هیچ نیازی به خلقت نداشته است. او غنی علی الاطلاق است و هیچ نیازی به بندگان و مخلوقاتش ندارد پس چرا این مخلوقات را آفریده است؟
زیرا بی تردید فاعل حکیم در کارش غرض دارد. فعل ذات ربوبی غرض دارد و
این غرض برگشت به او نمی کند زیرا او نیاز ندارد که هدفی برای خودش داشته باشد
اما اینکه جهان هستی هدف غرض و غایت دارد صریح قرآن کریم است
در اینجا چند هدف برای خلقت توسط حضرت بیان شده است
یکی از غایات آفرینش این است که به واسطه خلقت حکمت الهی تحقیق و تاکید پیدا کند.
حکمت از حکم به معنای منع است و
حکیم کسی است که کارهای او عاقلانه و از سفاهت و جهالت منزه و مبراست.
حکمت در دو مورد به کار می رود یکی در مورد علم و دیگری در مورد فعل و عمل.
معنای حکمت در علم این است که ذات مقدس ربوبی به هر موجودی عالم است اما تثبیت و تحقیق این معنا در گرو ایجاد و آفرینش موجودات است و
حکمت در فعل به این معناست که ذات مقدس ربوبی با خلقت موجودات حکمت خودش را در عمل به معرض نمایش بندگان قرار داده است.
دوم برای اینکه شما را بر اطاعت خودش آگاه کند.
آگاه کند که وقتی جهان هستی مخلوق خدا و مطیع او هستند شما موظف به اطاعت از خداوند هستید. شما از این قافله بندگی عقب نمانید.
سوم اینکه مخلوقات را آفرید تا قدرت خودش را در مقام ایجاد ظاهر و بارز نماید
تا همه به چشم قدرت حضرتش را ببینندقدرت نمایی خداوند نه به این دلیل است که به آن نیاز دارد بلکه برای آن است که این قدرت نمایی را بندگان ببینند و در برابرش خضوع کنند. این خضوع وقتی از جانب انسانی که همراه با اراده است صورت گیرد مبدا کمالات و رشد انسان است.
وچهارم برای آنکه روحیه  تعبد در بندگان ایجاد شود
وقتی مردم ببینند که خالقی دارند که سرچشمه همه کمالات و فیاض علی الاطلاق است قهرا روحیه تعبد در برابر او خواهند داشت. و این پرستش مایه رشد و کمال خود آنها است.
پنجم: این نظام استوار و محکم جهان هستی در حقیقت پشتوانه محکم انبیای الهی است که مرسل از ناحیه این خداوند هستند.
پیام یاس نبوی در شرح خطبه فاطمی علیها سلام/سید احمد خاتمی/ خلاصه صفحات 36-34