بیش از چهار ماه از آغاز نوشتن این مقاله می گذشت ولی پایان کار هر روز دورتر به نظر می رسید.  مشکلات مختلف یا شاید بهانه های رنگارنگ از یک طرف و مشکل سیستم و نرم افزار جامع التفاسیر و عدم دسترسی به کتابخانه های مجازی و معتبرچند هفته اخیراز سوی دیگرآرامشم را بر هم زده  و مرا شرمنده استاد نموده بود . واقعا نتیجه عکس بود.«مرتب از خود سوال می کردم مشکل کار کجاست؟» . در راه بازگشت از مسجد به فکر چاره بودم که با پیر زن همسایه روبرو شدم. بعد از احوال پرسی در ادامه صحبت هایش از من سوال کرد «نماز را برکت نمودید؟»  گفته اش  مرا به  فکر واداشت. حالم تغییر کرد. به نظر حس درستی است.  معمای گم شده بسیاری از  زندگی ها و جواب سوالم همین بود.  تکیه کلام اصلی نسل پدر بزرگ ها و مادربزرگ ها یعنی واژه «برکت» . جای تامل داشت این عمر بی برکت.  نتیجه چاره جویی، مرا  مجبور کرد  برای اتمام قسمتی از کار،  لپ تاپ یکی از آشنایان را چند ساعتی قرض بگیرم. وقتی سیستم را روشن نمودم صفحات زیادی باز بود. معلوم بود سیستم هایبر نیت شده و صاحب آن خواستار باز بودن پنجره های موجود است. به علت عدم نصب نرم افزار و جهت دسترسی به کتابخانه های مجازی اتصال خود را با اینترنت برقرار نمودم. به محض اتصال کنار صفحه دسک تاپ مرتبا پیام هایی نمودار می شد :  تلگرام 300 پیام و لاین 250 پیام واتس آپ 30 پیام و  …  تعداد پیام ها مزاحمت جدی برای ادامه کار  ایجاد کرده بود. مگر چند ساعت گذشته بود؟ فقط دو ساعت. نهایتا  سیستم را رها کردم. با  برنامه ها و محیط های فوق آشنایی ندارم اما به نظر محیط های گفتمان و گپ های دوستانه است.   مطمئنم صاحب سیستم اهل گفتگوی با نامحرم و روابط غیر شرعی نیست اما یقین دارم در این وسعت گفتمان ها و حضورها خطا بس فراوان است.  گذشته از شرع و عقل و از دست دادن فرصت های غیر قابل بازگشت عمر و کم شدن روابط عاطفی با اهل خانواده و …  اما به راستی این حضورها  فرهنگی است و  سه اصل برکت یعنی رشد، جاودانگی و تقدس را به همراه دارد؟ کاش  اعمال ما ،  وارث تکیه  کلام بزرگترها بود.