شاکرَةً لِفَواضِلِ نَعْماَّئِک

[خداوندا جان مرا] سپاسگزار نعمت های افزون خود [بگردان]

*لازمه عاقل بودن انسان آن است که تمامی نعمت ها را از سوی کمال مطلق دانسته و هیچ چیزی را از خود و دیگر موجودات مانند خود نداند و آن را تنها برای حق تعالی اظهار نماید.

*شکر تصور و اظهار نعمت و از مدح و حمد خاص تر است. ( مدح ستایش چیزی نسبت به کمالی است که دارد اعم از کمال اختیاری و غیر اختیاری و حمد ستایش چیزی در برابر کمال اختیاری آن است.)

*لازمه نعمت بودن چیزی آن است که در مسیر هدف از آفرینش قرار گیرد.

*اظهار عبودیت برای خداوند همان شکرگزاری اوست.

* مراتب شکر
**شکر ظاهری (توجه سطحی به نعمت های ظاهری در اطراف خود؛ ادای اینگونه شکر به این است که این نعمت ها در معصیت خداوند استفاده نشود.)
**شکر باطنی(توجه عمیق به نعمت های الهی در جهان هستی و در شوون وجودی خود و پی بردن به هر نعمتی شکر مناسب با آن را بخواهد).

*اگر ایمان انسان قوی شد، حتی نسبت به مشکلاتی که در آنها ست خداوند را شکر می کند چون آنها را از خداوند حکیم دانسته که او به حتم مصلحتی در نظر داشته است.

*حقیقت شکر همان ستایش حق تعالی به جهت کمالی است که از او ظهور کرده هر چند به واسطه امور یا وسایط فیض باشد.

*لوازم و آثار شکر در آیات و روایات: دارا بودن حکمت (آگاهی به اشیا آنگونه که می باشند و با شکر متلازمند)، زیاد شدن نعمت (اثر حتمی شکر وعده داده شده از طرف خدا)، تشکر خداوند از انسان شاکر(برای ایشان پرده از نعمت هایش برداشته  و نعمت را عین فقر به منعم می بینند.)، انعام به دیگران (از نشانه های شکر عدم منع دیگران از نعمت است)، جلوگیری از نزول بلا

*آثار شکر نکردن در آیات و روایات : زوال نعمت، شهادت نعمت بر ضرر صاحبش، فشار قبر

شرح زیارت امین الله/ استاد شیخ محمود تحریری/ نكات صص 237 تا 256