را ه های مشتاقان

* طلب سیزده صفت برجسته اولیای الهی در ادامه زیارت  توسط حضرت که خود به اعلی درجات این صفات متصف است شاید برای این است که به ما بفهماند بنده حقیقی هیچ گاه از مقام ربوبی بی نیاز نیست و احتیاج مستمر به افاضه حق تعالی دارد.

*خواستن این کمالات هنگام زیارت برای فهماندن آن است که یکی از اهداف  زیارت ااتصاف به او صاف کمال و قرار گرفتن در خط و صراط اولیای الهی است.

*قدر به معنای اندازه و تقدیر به معنای سنجش و اندازه گیری و قضا به معنای پایان یافتن و یکسره کردن کار است. در قرآن تقدیر گاهی نسبت به همه مخلوقات و گاهی  نسبت به مسائل جزیی مثل حرکت خورشید و ماه تذکر داده شده است. هم چنین در مورد قضا گاهی عمومیت و گاهی در موارد جزیی مطرح شده است.

*در تحلیل معنای قضا و قدر به زبان ساده می توان گفت وقتی با دقت به موجودات این عالم توجه کنیم، عقل به طورکلی حکم می کند که هر  موجودی دارای حدود کمی و کیفی و زمانی و مکانی خاصی است و با تحقق تمامی شرایط و اسباب وجودی آن، وجود شیء حتمی می شود و حالت و انتظار برای پیدایش آن وجود ندارد به حدود شیء قدر و تقدیر و به وجود حتمی آن قضا گفته می شود.

* رابطه قضا و قدر با اختیار:  خداوند می داند، خواسته و حکم کرده که انسان به واسطه اراده و انتخاب خود، با افعال و صفات پسندیده یا نا پسند، راه سعادت و شقاوت را بپیماید. هم چنین وسایل آن (انبیا، اولیا، عقل)  و در مقابل وسایل امتحان او (تمایلات دنیایی و شیطان) را مهیا کرده، به گونه ای که در هیچ یک از این مراحل مستقل از خداوند متعال نباشد. (پس منافاتی با اختیار ندارد)

*امور اعتقادی آثار اخلاقی و عملی گوناگون دارد که آثار اعتقاد به  قضا و قدر عبارتند از
**اعتقاد به توحید افعالی(موجودات عالم در وجود و آثار وجودی مستقل نیستند بلکه وجود و آثار وجودی شان در طول هستی و فعل خداوند متعال است.)

**تدبیر و توکل امور(موظف است در امور دنیا و آخرت خود فکر کند، توان جسمی و روحی خود را بسنجد، اگر نتوانست تصمیم جدی بگیرد با اهلش مشورت کند و البته با تمام این مراحل فکر و توان خود و بقیه را در رسیدن به هدفش مستقل نداند و فقط بر خداوند تکیه کند و او را رساننده به نتایج حرکت هایش بداند که اگر مصلحت باشد، آن نتیجه می رسد)

**خوف و رجا(ترس پسندیده نوعی ناراحتی درونی از رسیدن امور ناگوار به دلیل احتمال ترک امور مطلوب و انجام امور نا مطلوب است که افراط در آن موجب یاس از رحمت الهی می شود و امید نوعی نشاط با طنی برای رسیدن به امور شاد کننده به دلیل توجه به لطف و رحمت بی پایان الهی است و افراط در آن لا ابالی گری و هر ج و مرج است. حالت پسندیده اعتدال آن دو و نشانه اعتدال برنامه ریزی برای کارهای نیک و دوری از صفات نا پسند است. انسان وقتی بداند در رسیدن به نتایج حرکت هایش مستقل نیست احتمال نقص اعمال خود را داده، در صدد رفع نواقص بوده و پس از انجام مقدمات چشم امید به رحمت الهی دارد این نتیجه اعتقاد به قضا و قدر است.)

**دعا و تضرع(خدا را کمال مطلق دانستن و تمامی کمالات را از او دانستن و طلب کردن)

** اطمینان به مقدرات و خشنودی به قضای الهی (تنها در پی انجام وظابف  بندگی پیاده نمودن دستورات حق و اولیایش، دعا برای استمرار نعمت و رفع بلا، دیگر کاری به نتایج امور ندارد و حتی خود را در انجام بندگی مستقل نمی دانددر این هنگام به فرموده امام علی علیه السلام ارکان ایمانش کامل می شود )

اَللّهُمَّ فَاجْعَلْ نَفْسى مُطْمَئِنَّةً بِقَدَرِک راضِیةً بِقَضاَّئِک
خدایا قرار ده نفس مرا آرام به تقدیرت و خوشنود به قضایت

شرح زیارت امین الله/ استاد شیخ محمود تحریری/ خلاصه صص 65 تا 86