منجیه 19

نوشته شده توسطصداقت...! 15ام تیر, 1394

آيا پرندگانى را كه بالاى سرشان گاه بال هاى خود را گسترده و گاه جمع مى‏ كنند نگاه نكردند؟ جز خداوند رحمان كسى آنها را بر فراز آسمان نگه نمى‏ دارد چرا كه او به هر چيز بينا است(سوره ملک آیه نوزدهم) (1)

نکات کلیدی:

*پرندگان با دارا بودن حرکات دسته جمعی وطی مسافت های طولانی در چهار فصل ، نشستن ها و پروازهای متوالی و بدون محدودیت مکانی، اما عدم سقوط وتصادم با یکدیگرنشانه هایی از عظمت و قدرت الهی هستند(4)

*در آيه پانزدهم سخن از رام كردن زمين بود، در اين آيه سخن از پرواز پرندگان در آسمان است و هر دو از دلائل توحيد مى‏ باشد و مظهرى از «تبارك» و دائم الخير بودن خدا هستند. (3)

*منظور از اينكه” طير فوق انسان ها باشند” اين است كه بالاى سر انسان در هوا پرواز مى‏ كنند، و منظور از كلمه” صافات” و كلمه” يقبضن” اين است كه مرغان در هوا بال خود را باز مى ‏كنند، و سپس مى‏ بندند، و مراد از كلمه” طير” جنس مرغان است، نه يك مرغ.(2)

*و جمله” ما يُمْسِكُهُنَّ إِلَّا الرَّحْمنُ” به منزله جواب سؤالى تقديرى و فرضى است، گويا شخصى پرسيده: منظور قرآن از اينكه توجه مردم را به سوى پرواز طيور و باز و بسته شدن بال هاى آنها در هوا جلب كرده چيست؟ در اين جمله پاسخ داده كه منظور اين است كه بفهمند جز خدا كسى پرندگان را در فضا نگه نمى‏ دارد(2)

* پاسخ سوال «چرا در آيه خصوص پرندگان را نام برد؟ » اين است كه بعضى از اسباب طبيعى براى همه شناخته شده نيست، مثل ماندن پرندگان در فضا و آمد و شد كردن در هوا، كه در نگاه اول سؤال انگيز است، و به محض مشاهده آن انسان را منتقل به خداى سبحان مى‏ كند، و مى‏ فهماند سبب حقيقى و اعلاى پيدايش پرندگان، خداست، و پروازشان هم مستند به او است. و بعضى ديگر اينگونه نيستند، نظير ايستادن و زندگى كردن انسان در روى زمين، كه انسان معمولى را منتقل به اين معنى نمى‏ كند، و لذا مى‏ بينيم خداى سبحان در كلامش نظر بندگان خود را به آن گونه امور جلب مى‏ كند، تا زودتر و بهتر به وحدانيت خداى تعالى در ربوبيت پى ببرند.و در كلام الهى نمونه‏ هاى بسيارى از اين قبيل امور آمده، نظير نگهداشتن آسمان ها بدون ستون و …(2)

لحظه ای درنگ:
خداوند رحمان كه رحمت عامش همه موجودات را فرا گرفته به پرندگان نيز آنچه لازم داشتند بخشيده است، نگهدارنده پرندگان در آسمان، همان نگهدارنده زمين و موجودات ديگر است، و هر زمان اراده كند نه پرنده قدرت به پرواز دارد و نه زمين آرامش خود را حفظ مى‏ كند(1)