نمی دانم از خستگی بود یا بی توفیقی این بار حتی زبانم هم مرا به گفتن ذکری یاری نمی کرد. عادت ندارم در محل های زیارتی به دعا و نماز و …  و  خلاصه استفاده از زمان مشغول باشم فقط  نشستن و حضور و سکوت آرامم می کند. خیلی خلوت شده. بعد از نماز ظهر و عصر همه رفتند.  کنار ستون تکیه زده بودم و از تمیزی و وسعت و اخلاص و اشک و دعای بقیه لذت می بردم و صفای  بچه هایی که  از خلوتی استفاده می کردند و مشغول بازی و دویدن  بودند را تماشا می کردم . تکرار واژه الله روی همه ستون ها زیبا بود. خدام  با ظرافت خاصی مواظب تمیزی  و نظم محل بودند. حرم حضرت معصومه واقعا با صفاست خیلی وقت بود نیامده بودم. کمتر کسی مشغول دنیاست و اطراف مثل من. چند نفراز  قیمت اجناسی که برای سوغات خریده بودندبا هم صحبت می کردند و تفاوت ها و…  واقعا عجیب بود. همه هم از یک شهر خرید کرده بودند حالا تفاوت کرایه مغازه را هم حساب می کردی این قدر تفاوت بوی تاسف بار مال حرام و شبهه ناک می داد. ولی مگر می شود به کسی گفت.  مگر می شد به کسی گفت که مال حرام نسل را دگرگون می کند. محبت اهل بیت را کم می کند. حق پذیری را کم می کند. مرکب خوبی برای آتش است. می شود زنان از خواسته هایشان کمتر کنند و یار باشند در کسب مال حلال شوهر. یا واکنش نشان دهند و … در همین افکار بودم که نگاه کردم کمتر از دو متر فاصله با من. «یاکریم» به آرامی یک پر از نمی دانم کجا پر زد و نشست روی زمین و قدم می زد از روی زمین چیزی جمع می کرد. با اینکه چشمانم اصلا ضعیف نیست به سختی می شد ببینی که چیزی روی فرش ریخته با این همه مراقبت خدام. بدون اینکه مزاحم «یاکریم» باشم دقت کردم دیدم خرده های بیسکوییتی است که بچه ها در حال دویدن می خوردند، روی چند تا فرش ریخته شده در حدی که اصلا قابل مشاهده نیست اما «یاکریم» با ظرافت خاصی همه را جمع کرد و رفت. به خودم گفتم اگر ما به اندازه این «یاکریم» باور کرده بودیم «هو الرزاق» تن به خوردن هر مالی نمی دادیم. حداقلش اینکه منم یاکریم. خدا بین این همه مانع و در فضای بسته رزق «یاکریم»  را یادش نرفته می شود ما را فراموش کند؟! چه ظلمی می کنیم با این شناخت هایمان و خدایی که از خدا ساخته ایم در ذهن. خدای «یاکریم» خدای همه است با همه زیبایی هایش.