این دست های خالی و ساده دخیلتان

ما را فقط به رسم رفاقت دعا کنید . . .

یکی را از بزرگان به محفلی اندر همی ستودند و در اوصاف جمیلش مبالغه می کردند.

سر بر آورد و گفت: من آنم که من دانم

شخصم به چشم عالمیان خوب منظر است                       وز خُبث باطنم سر خجلت فتاده پیش

طاووس را به نقش و نگاری که هست، خلق                   تحسین کنند و او خجل از پای زشت خویش

اوصاف جمیل= صفت های زیبا و نیکو؛      خوب منظر= زیبا؛      خبث= پلیدی

شده ام خراب و بدنام و هنوز امیدوارم

که به همت عزیزان برسم به نیک نامی

تو که کیمیا فروشی نظری به قلب ما کن

که بضاعتی نداریم و فکنده ایم دامی

سر خدمت تو دارم بخرم به لطف و مفروش

که چو بنده کمتر افتد به مبارکی غلامی

الهی

شکرت که فهمیدم، نفهمیدم!

خوشا آنان که فقط با تو دل خوش کرده اند!

الهی نامه / آست الله حسن زاده آملی/ صص 17 و61

یاد دارم که در ایام طفولیت متعبد بودمی و شب خیز و مولَع زهد و پرهیز. شبی در خدمت پدر-رحمه الله علیه- نشسته بودم، و همه شب دیده بر هم نبسته و مصحف عزیز بر کنار گرفته و طایفه ای گرد ما خفته. پدر را گفتم: از اینان یکی سر بر نمی دارد که دوگانه ای بگزارد. چنان خواب غفلت برده اند که گویی نخفته اند که مرده اند. گفت: جان پدر! تو نیز اگر خفته بودی به از آن که در پوستین خلق افتی

نبیند مدعی جز خویشتن را               که دارد پرده پندار در پیش

گرت چشم خدابینی ببخشند            نبینی هیچ کس عاجز تر از خویش

متعبد= عبادت کننده،  شب خیز= شب زنده دار،   مولع= حریص، مشتاق،  مصحف= قرآن،  دوگانه= نماز دورکعتی، نماز صبح،    در پوستین خلق افتادن= کنایه از بدگویی و غیبت کردن است،
مدعی= لاف زن،      پندار= خیال و گمان

گزیده گلستان سعدی/ سید اکبر میر جعفری/ ص 75

خدایا آنگونه  زنده ام  بدار که نشکند دلی از زنده بودنم

و آنگونه بمیرانم که به وجد نیاید کسی از نبودنم

خداوندا عزیزانی دارم رسمشان معرفت و یادشان صفای دل

پس آنگاه که دست نیاز سوی تو می آورند پر کن از آنچه در مرام خدایی توست!

التماس دعا