طبق معمول کنار میز، روی صندلی،  درست جایی که شکوفه های کلاس حفظ قرآن رفت و آمد دارند، نشسته بودم. با اینکه  در برقراری  ارتباط با کودکان مهارت خاصی ندارم ولی برخی کودکان در برقراری رابطه  با افرادی امثال من  استعداد  ویژه ای دارند. این جناب از آن جناب هاست.  پسر بچه 5 ساله،  حتی به محل نشستنم دقت دارد و اگر جای دیگری بنشینم حتما سوال می کند. گاهی بی مقدمه از تخیلاتش برایم می گوید از اینکه می خواهد توپ  جنگی بخرد به جای تفنگ. از تمرین شنا در شن های کوچه  به جای آب و … رفتارهایش برایم عجیب است و جالب.  گاهی چند دقیقه ای با تاخیر کلاس می رود و برایم حرف می زند. گاهی خیره خیره فقط نگاهم می کند.  گاهی هم حرفی یادش می آید ، یا خسته می شود بی اجازه از کلاس خارج می شود و روبرویم می ایستد و بسم الله. دیروز وقتی از تیر و تفنگ گفت: به زبان خودش پرسیدم  :« پس حتما می خواهی بزرگ شدی،  مرد جنگی شوی؟ درسته؟ »   گفت: «نه. می خواهم استاد بشوم ؛ یک استاد بزرگ.  مدرسه بروم استاد می شوم». سکوت کردم. بعد از کودکی های خودم این دومین نفری است که می بینم به جای کلمات کلیشه ای دکتر و مهندس و خلبان  از همان کودکی می گوید استاد. سال های زیادی از عمرم گذشت اما به این خواسته نرسیدم.  و شاید احتمالش هر روز کمتر می شود. یعنی محمد حسن به این خواسته می رسد؟ !! چقدر هدفش را نزدیک می دید، فقط  به اندازه صبر تا مدرسه رفتن، چقدر متفاوت. افکارش با گفتارش هم خوانی نداشت.  وقتی حرف های  استاد بزرگ گذشته ها را به یادم آورد، لمس کردم،  می شود سالیان سال با گمان هدفی زندگی کرد، تلاش کرد اما به نتیجه   نرسید. شاید بهتر باشد به جای تلاش های پراکنده و انتظار نتیجه، گاهی برگردیم به عقب و پشت سر را نگاه کنیم و قد م هایمان را مرور. گاهی دیر رسیدن و نرسیدن نتیجه رفتن از جاده اشتباه است گاهی روش اشتباه. و گاهی هم انگیزه و آغاز اشتباه .  دلم می خواست می توانستم با تجربه و درکی   که از افکار و خواستن هایش برایم ایجاد شد ،  به او بفهمانم  نرسیدن به استادی و اشتغال و نویسندگی و … هیچ کدام آن قدرمهم  نیست که   فکر می کند. کاش هدف ها از همان کودکی  بزرگتر بود. چیزی فراتر از همه این خواستن ها ولی جاری در همین عموم ها.چیزی به بزرگی  تلاش برای رسیدن به رضای خدا در همه ثانیه ها . کاش می دانست هدر دادن عمر و تلاش هایی هم هست  که می تواند در کنار همه رسیدن ها و نرسیدن ها،   شکننده باشد. چیزی شبیه   شکستن از همراهی تحصیل  علم و جهالت دوری از خدا!